"Afscheid nemen" is de sleutel, die het opruim- en inpakwerk steeds weer een boost weet te geven. Niet meenemen, dus, welke lot het getroffene dan concreet ten deel valt, kan nog een hoop kanten op. Maar als de tot een dilemma gebombardeerde links-danwel-rechts keuze heeft plaats gevonden, gaat de afhandeling in een flitsende vaart. Zoals eerder al gezegd, het vullen van de dozen is niet het werk.
Vandaag in twee krappe dagdelen de eerste verdieping gestript. Ik loop er iedere dag door op weg naar bed en steeds weer was er iets van "Nu niet.". Vandaag niet mee bezig gehouden en ineens is het alsof de beslissingen voor me genomen worden en ik alleen hoef uit te voeren. Hop, aan de kant. Hop, in de doos. Kant. Doos. Fluitend. Geen interne dwarsliggerij. Geen zand in de machienerie vanuit de gedachtenwereld. Alles bemoeide zich met andere zaken en ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt. D'r komt zelfs zoiets als een eind in zicht. Voorlopig vagelijk, maar toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten