Sneeuw, The cats en spruiten .... Heeft dat iets nostalgisch? Kweste van zoeken. Is het sentimenteel? Die Cats wel. Nooit iets mee gehad, maar met terugwerkend kracht heeft het wel wat. Vooral dat sentimentele. Zingt toch een stuk prettiger mee, dan de gemiddelde rap van tegenwoordig. En ergens heeft de paling-afkomst ook wel zo z'n rol. Het krijgt er geen meerwaarde door voor mij, maar het was allemaal dichterbij dan ik ooit beseft heb. Net zoals beide tweelingbroers van .... nu moet ik goed nadenken ... Earth & Fire, die groep met die eentonig naar links en rechts bewegende dame in een jumpsuite, als ik me niet vergis, nu op steenworp afstand een beetje op hun gitaren zitten te pielen en nagenieten van hun royalties. Maar daar heb ik dan weer geen Cd van, dat gaat me toch net iets te ver.
Is net zoiets als Abba. Abba hebben, wat ik doe, is erger dan The Cats. Wat nog erger is, maar ik helaas niet heb, is Pussycat. Alhoewel die leadzangeres het soort stem had, die me wel aansprak. Toch misschien maar 'ns naar opzoek. Nee, geen gepiel met streams en zo, gewoon, een Cd. Ik ga niet terug naar Vinyl en stort me ook niet op de nieuwe Hifi playbackende Mp3 technieken. Is niet aan mijn oren besteed. Maar dat gedoe met zo'n streamtoestand ook niet. Ik wil kunnen pakken, wat ik me bedenk. In het midden latend, dat ik inmiddels ook weet, dat de versie van een bepaald nummer dag en nacht kan verschillen met het origineel.
Dan maar sentimenteel. Het brengt je in de benen. Niet verkeerd ook. De afstandsbediening heeft menige bierbuik geen goed gedaan. Allez hop .... Mama, Let's dance! Of is het toch ... Come and Let's dance? Ik heb het nooit verstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten