Ik schaam me en dat deed vandaag wel ff pijn. Ok, mijn bestaan werd in 2007 zonder overleg met mij bruutweg een kant opgestuurd, waar ik, behalve niet om gevraagd had, ook geen enkel behoefte toe voelde. Mijn reactie daarop is in eerste instantie geweest om ook mijn leven te laten stoppen. Ik heb het gereedschap dan wel niet lettelijk uit mijn handen laten vallen, het was tenslotte pas ochtend. Maar ik heb het in elk geval daarna niet meer aangeraakt. De keren, dat ik het probeerde, draaide ik mezelfde in onhanteerbare situaties,. Nou, dan laat je het wel en dat is wat ik heb gedaan.
Door de jaren heen heb ik meerdere keren geprobeerd om de draden op te pakken, maar steeds weer moest ik loslaten. Ik heb gezocht en uiteindelijk keuzes gemaakt om de boel weer een beetje op de rails te krijgen. Daarbij is steeds weer het gereedschap tekort gekomen. De komende week ga ik dingen bijeen zoeken op plekken, waar het dus goed zeven jaar heeft gelegen. En dat voor iemand die z'n klusgereedschap bijna beter onderhield dan het keukeninstrumentarium. De eerste roestige resulaten deden mijn egootje geen goed. Dat had makkelijk anders gekund...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten