Prachtig. Een mistig begin van de dag, waar de zon doorheen probeert te breken. Een beetje het beeld van die kitscherige foto's à la David Hamilton, maar dan niet met die verkapte pedofiele toestanden maar smaakvol geportreerde natuur. Dampend gras, zwetende bomen en een meer dat haast naadloos overgaat in de mist, perfect verstoort door de contouren van het eiland. Dat zijn de dagen waarop het 'rondje meer' alles behalve een straf is. Nu is het haast nooit een straf, maar ook van iets routineuses was vanmorgen niks terug te vinden.
De vogels oefenen hun verslapen stembanden, koeien loeien in de verte, de winterse witte reiger stijgt gracieus op uit het water, eendengekwaak klinkt uit de mist vandaan, de zon rijst statig op achter de bomen van de buurman. Zo'n ochtend, die niet uitnodigd, om weer snel binnen te zijn. Rustig af en toe blijven staan en de paradijslijke entourage tot me door laten dringen.
Het is en blijft een bijzondere plek. Jammer, dat het niet is geworden, wat we in ons hoofd hadden, maar voor de plek zelf maakt dat niks uit. Niks er aan doen, maakt het er niet toegankelijker op, maar volgens mij wel nòg mooier. Het zou zo dicht kunnen groeien tot een vergeten schoonheid, het meer dan wel te verstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten