Reeds ruim in de middag en nu pas weer even tijd voor een tweede poging iets aan deze blog toe te voegen. De titel van vanochtend staat als een huis. Ik weet ook, wat ik er verder in kwijt wil, maar vond daar vanochtend niet de juiste woorden voor. Een beetje wringen mag, maar als iedere zin een poging is om nog een druppel uit een reeds drooggewrongen dweil te halen, dan is het geen verkeerd idee om de boel een eindje vooruit te schuiven. Verder dan nu, want ik ga me daar ook nu niet mee bezig houden.
Het gaat stapje voor stapje meer vanzelfsprekend, kortom zoals ik vaak verzucht heb dat ik het zou willen. Nadeel is dat vanzelfsprekendheden zich nauwelijk lenen voor pakkende verhalen. Ik slaap. Ik eet. Ik pak en poets. Ren van links naar rechts en/of omgekeerd, volg volledig platgetrapte paden en draai voorgeprogrammeerde riedeltjes af. Wringt zich daar niks onverwachts tussen, dan is het een prettig lopende maar uiterst saaie bedoening.
Zo saai als de ochtend dus. Ontwaakt, ontbeten, gewandeld, in de auto gestapt, een hoop oud papier, glaswerk en spul in de categorie "Diversen" gedumpt, nieuw toekomstig oud papier opgehaald in de lokale Bar, Tabac, Presse, een apèro gedronken, pizza gemaakt en gegeten en vanmiddag ga ik me op het pakken storten, wat niks en niemand mag verbazen. Niet het jaloers makend leven, waar je tegenwoordig je Twitter- of Facebook-aanhang mee voor elkaar zou moeten boksen. Gelukkig zit ik ook niet (meer) op die media. Facebook nooit geprobeerd en met Twitter gestopt. Laat mij maar pruttelen in de marge, zolang de omstandigheden zich vooral niet met mij of mijn leven bemoeien. Anders ga ik gillen. En dan wil ik weer schrijven. Etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten