Lazerus deed het volgens de boeken één keer. Bij mij begint het op een gewoonte te lijken. Vannacht was het weer raak. Niet op het normale tijstip van rondom middernacht maar een uurtje later schoot ik uit mijn slaap omhoog met het gevoel en de overtuiging, dat ik er niet meer was, niet in de wereld waarin ik in slaap was gevallen. Ik weet dan feilloos de lichtknop te vinden, spreek me onderwijl belerend toe, stel me voor aan mezelf en tel de seconden, die het duurt voor ik helemaal verdwenen ben of, zoals tot op heden nog steeds, terugkeer in de werkelijkheid, waarin ik naar bed ben gegaan.
Er schiet vanalles door mijn hoofd, waarvan een hartaanval nog het meest banale is. Geen ademhaling die op hol is geslagen, nergens pijn, geen hartkloppingen ..... niets, helemaal niets, dat is het akelige.
Het duurde 30 tellen, 30 lange tellen voordat ik weer iets van leven registreerde en de waanwereld doorgeprikt uiteenspatte.Dan hebben hartkloppingen en angstrillingen bijna iets geruststellend. Mijn linkerlichaamshelft voelde verkrampt, d'r zat een mes in mijn rug en voorhamers waren aan het werk onder mijn schedeldak. Maar nog steeds geen tekenen van een ontspoorde ademhaling. Het heeft een uur geduurd voordat iets van ontspanning zich intern breed maakte. Weer paniek? Nog steeds paniek? Anders en toch hetzelfde. En zo compleet uit het niets .... tenminste ik zou het werkelijk niet meer weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten