Ja, verdulleme, da's saai natuurlijk als d'r niks nieuws verschijnt. Hoelang moet je schrijven, voordat mensen 'als vanzelf' gaan lopen grasduinen in de oudere stukjes? Ik ben zelf niet het beste voorbeeld. Heb tot op heden nog nooit een boek voor de tweede keer gelezen. Ook mijn eigen toetsenbordprodukten lees ik zelden met terugwerkende kracht. Maar mogelijkheden zat natuurlijk. Ieder stukkie op een blaadje geeft inmiddels een aardig dikke pil. Kun je zo zes jaar een 'stukkie voor het tukken' doen. Niet echt de beste reclame natuurlijk, maar alleen ff voor de duidelijkheid.
Ja, ik was er weer ff van tussen en ben net weer terug. Het is koud in huis. Kouder dan buiten en daar is het al alles behalve warm. Het stormt zo'n beetje. Dat was in de laatste 200 km al niet prettig en nu voelt het ook nog alsof ik de tent wordt uitgeblazen. Kou. Nattigheid. Wind. Omschakelen. En nog wat meer van gelijksoortige treurigheid. Zoals februari. De winter is wakker geworden en ik wilde 'm net opbergen. D'r gebeurd teveel om het bij te houden en te weinig om iets te bereiken. Kaarten zijn opnieuw geschud en ik mag zien, dat ik er iets van leg.
Ja, ik ben weer, waar ik weg wil. Verder met het volgen van de vervliegende tijd onderwijl de uitdagingen van het tapijt vegend. 'Waar, wat en hoe' krijgt meer en meer vorm, maar wat die vorm gaat worden, is vooralsnog voornamelijk wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten