In de laatste twee jaar van haar leven was Yoland druk, heel erg druk met het zoeken naar zingeving in haar bestaan en/of de zin van haar bestaan. Niet dat ze daar niet al eerder mee bezig is geweest (Zeker weten!), maar toen ook en toen op een haast compromisloze manier. Wat niet paste moest wijken. Masvieux, Frankrijk, ik ... als ze langer geleefd had, waarschijnlijk ook de familie, haar werkterrein en de hele verdere rest aan obligate ankerpunten in iemands bestaan.
Leven heeft geen zin, als je die zin in absolute termen wilt kunnen meten. Yoland had het wel eens over het aantal mensen, die op haar begrafenis zouden komen. Ze vreesde het ergste ..... achteraf viel dat ontzettend mee. Misschien zou ze trots zijn geweest, als ze de stoet gezien had. Helaas werkt dat niet zo of mist in elk geval de feedback van de overkant.
Neemt niet weg dat de 'zin' van de dingen, waarmee je bezig bent, moet zijn, wilt zijn, zelfs indien in feite zinloos, toch een niet onbelangrijke drijfveer is. Waar doe je iets voor? Voor wie doe je het? Waarom doe je het? Het zijn simpel gestelde, maar vaak nauwelijks te beantwoorden vragen. Ik weet inmiddels mijn antwoord en kan dat als rode draad door mijn hele leven terug vervolgen. De zin ben niet ik, de zin is die ander. Niet altijd makkelijk maar erg verslavend. Mag ik eindelijk verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten