Hè, gelukkig, de wereld verandert niet van eergisteren op gisteren. Nu hopen, dat ie het omgekeerd ook niet doet van vandaag op morgen. Je moet ook niet zo hard juichen, dan vraag je om onderuit gehaald te worden, al was het dit keer op onbekende wijze. Hopelijk ook eenmalig. Het voelde als een buikoperatie zonder verdoving. Echt niet voor herhaling vatbaar. Niet in de laatste plaats, omdat niks leek te werken. Staan, liggen, water, eten .... het effect was minimaal.
De verknalde avond was niet zo'n ramp, want die avonden stellen nog steeds niet veel voor. De omzeep geholpen nachtrust was minder. De nachten hebben hun beroerde karakter over het algemeen verloren en, ik moet zeggen, dat zou ik graag zo houden. Er zijn eerder nog wat manco's bij te stellen, dan dat alweer ruimte zou bestaan om in te leveren. Mooi niet, als mij wat gevraagd wordt. Wat in deze doorgaans niet het geval is.
Maar soit, er zijn sterkere dagbeginnen geweest in de laatste tijd. Het zij zo. In mijn onderlijf dreunt en pulst het na met steeds verder afnemende kracht. Ik kijk wat versuft naar het beeldscherm en probeer een inschatting te maken van wat gebeurd is en wat deze dag gaat komen. D'r zit beddegoed in de wasmachine, dat moet op de lijn, verder laat ik alles maar zijn of haar eigen weg zoeken. "Het tanden op elkaar en doorzetten" doe ik al genoeg bij de denkbeeldigere kant van mijn bestaan, dat laat ik in het fysieke deel maar eens mooi achterwege.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten