Het 'ouwe tutten'-entree van "Is dat al vijf jaar geleden." zal ik achterwege laten. Natuurlijk lijkt het minder lang geleden, maar ik had bij het lezen ook niet het gevoel, dat het 'gisteren' pas is gebeurd. Misschien wel net, omdat het er toen zo inhakte het nieuws van zijn overlijden. Wat ik van het stuk in de Volkskrant wel kreeg, was een vieze smaak in mijn mond. Niet dat er onwaarheden werden opgedist of onfrisse zaken opgerakeld, zo bijzonder was het niet wat allemaal geschreven werd nav het verschijnen van de eerste biografie. Wel vroeg ik me al lezende snel af of ik dit allemaal wel wilde weten.
Waar 'men' het vrij normaal vindt alles van een ander te willen weten, soms zelfs met een trauma kampt als vragen stellen niet meer mogelijk blijkt, betrap ik me zelden op behoefte aan meer dan me de omstandigheden aandragen. Maakt het mij uit wat iemand wel of net niet uitgespookt heeft in tijden, dat ik de persoon niet kende? Of als ik iemand maar af en toe zie, wat zo iemand in de tussentijd gedaan heeft?? Nee, nauwelijks.
Veranderen de verhaaltjes van Martin Bril als ik meer weet van zijn drank- en snuifverleden, zijn niet gelukte roman(s), andere tegenslagen in zijn leven, zijn commerciële gretigheid toen het eindelijk beter ging en zijn eigen schijnbare ontevredenheid?? Ik mag hopen van niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten