Zou een siësta de oplossing zijn? Wat 's morgens vaak verdacht veel weg lijkt te hebben van een autonoom proces, betekent later op dag in negen van de tien gevallen simpelweg werken. Het gemak, waarmee in de ochtend willekeurige gedachten een dankbare voedingsbodem vinden in het tekstdeel van mijn hersenen, staat in schril contrast tot het schrale landschap, waarover ik aan het eind van de middag uitkijk in de hoop ergens iets tekstwaardigs te zien ontspruiten. Met het juiste Morricone-muziekje en wat van die met de wind meerollende dooie struiken en het plaatje is perfect weergegeven.
Of ik nu stapsvoets uit de verte naderbij kom en een ogenschijnlijk verlaten dorp zich los zie maken uit de zandvlakte of gezeten tegen een paal met mijn wijsvinger van de rechterhand mijn hoed iets omhoog wip om te zien, wat om me heen gebeurt, weet ik (nog) niet. Ook de whiskey, die beiden zometeen in de saloon achterover gieten, is op dit tijdstip niet aan mij besteed. Ik draai me een slag en tuur verder naar brokkenstukken, die bijeengevoegd een verhaaltje zouden kunnen geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten