In alles wat hier gebeurt, zou moeten gebeuren of gewoon blijft liggen, speelt als één van de meest bepalende factoren mee of hèt, wat het ook is, mij tegenstaat of niet. Het is als met eten en koken. Waar heb ik zin in? Asperges of havermout? Doen we vis, vlees of vegetarisch? Gisteren bijvoorbeeld mezelf voor het eerst sinds ... sinds ik weet niet hoelang, een simpele edoch als smaakvol bedoelde salade gemaakt. Groene sla, feta, zwarte olijven, rode uien, radijs, ei, in olie geweekte pepers, tomaten en komlommer. Ik vergeet vast iets, maar het idee klopt.
Bij de bereiding vond ik de sla weinig smakelijk ogen, het radijsgroen kwam bijna rottend uit de koelkast, iets wat ik steeds maar weer vergeet optijd te verwijderen, de feta was te oud en het ei bleek bij het pellen net niet hardgenoeg gekookt. Alles mooi gedecoreerd en van een smakelijke vinaigrette voorzien ...... maar smaken wilde het aansluitend niet. Ik heb het gegeten met lange tanden en een misselijk gevoel in mijn maag, terwijl niks mis was met het resultaat, daarvoor des te meer met de aanloop. Zó, dus!
Zo is er een spanningsveld om alles wat hier aangepakt moet worden, ongeacht of ik het al onderhanden heb genomen of er tot op heden met een boog omheen ben gegaan. Een spanning, die bestaat uit aantrekken en afstoten, tegengestelde krachten in steeds wisselende posities. Globaal gezien kom ik steeds dichterbij, dring ik verder door, waar ik voorheen soms zelfs fysiek onpasselijk van werd, maar omarmen doe ik nog steeds niks. Ik zie het d'r hier ook niet van komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten