Het is stil en dat is het aan alle kanten van mij. Geen machinale, geen menselijke, geen dierlijke, helemaal geen geluiden. Behalve niks te horen is er ook niks te ruiken, behalve mezelf niks te voelen en -hou je vast- niks te zien. Geen wit, geen zwart, geen beeld, geen niks. Dit geeft ongewild het idee van een depri-toestand, maar dat zou iets zijn en er is niks, dus ook dat niet. Ook geen leegte, dus. Dan wordt het raar, niet dan? Dat geeft een vreemde smaak in mijn mond .... pfffff, dat is tenminste iets.
Er was een tijd, daar zag ik me op slagvelden. Puinomgeven vroeg ik me af of ik iets met de mogelijkheid van mogelijkheden wilde en staarde vragend naar de sterren. Klinkt me inmiddels aangenaam concreet in mijn oren. Het puin is geruimd, de doden beweend, de pakken verlaten, de mogelijkheden één voor één doorvorst en afgehandeld, kortom alles opgeschoond en weggewerkt maar helaas niet opgelost.
Ja, letterlijk, alsof de wereld om me heen in een groot zuurbad is verdwenen. Harvey heeft zijn werk goed gedaan. Maar nu? Hier is hier, daar is waar ik naar toe wil en er tussenin mist iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten