Vandaag, struinend door straten waar ik nu eigenlijk niet zou willen zijn, bedacht ik me ineens hoelang het nog zou duren, voordat ik alleen nog maar op dat ene ding wacht; mijn einde. Misschien een rare bezigheid of misschien net niet. Die 'tik' zit er sinds een paar jaar ingebeiteld en de juiste vorm ter hantering heb ik er nog niet voor gevonden. Raarder is het feit, dat je in die gedachtengang met iets bezig bent, wat je nooit zult meemaken. Het overstijgt niet zozeer je voorstellingsvermogen, dat vermogen stopt net voordat je iets te stellen hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten