Een laatste trap onder mijn reet voor ik op mijn machien stap.Van twaalf tot bij zessen bezig, is de planning, zonder mijn grijze massa van uitdagingen te voorzien. Dom. Doen. Maaien. Onkruid wieden. Hopelijk ook een begin maken met het opschonen van de tuin.
Eigenlijk is dat al een stap te ver. Daarmee krijgt het doen geen doel, maar een ongewenst gewicht. Of is het een beloning? Of een stimulans, zoals afgelopen jaar? Zelden werken dingen hetzelfde. Verschuif wat in de omstandigheden en veronderstelde effecten treden niet op. Vandaag eerst maar eens ermee beginnen. Grond lijkt me inmiddels droog genoeg om fatsoenlijk te bewerken. Uien en aardappelen liggen klaar om gepoot te worden. De prei mag er wel uit. Nauwelijk gegroeid en dat zal wel zo blijven ook. Muv morgen zijn ook de weersvooruitzichten redelijk. Wie weet werken de dingen op onverwachtse wijze goed op elkaar in. Want dat kan ook.
"Open blijven staan voor beter", ook zo'n niet te onderschatten kracht. Doe je dat niet, verwordt doorgaan, doorgaan en doorgaan tot een zinloos automatisme. Doorgaan, openstaan, alert zijn en dus toch ook een beetje je hersens gebruiken ..... Alles op het juiste moment en in de juiste dosis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten