Voor ik me over de walnoten buig, in het kader van nuttig maar nog net te doen, eerst met een persoonlijk noot aan den slag. D'r is al een tijdje iets met de tekststukjes, dat me niet bevalt. Irriratie is een te groot woord. Meer weet ik nu echter niet te verzinnen. Dus zoiets, maar dan een kleine versie ervan. Echter weer meer dan jeuk, of tenminste ... het heeft een negatieve lading.
Wat is het? Ook dat weet ik niet in een mooi passend beeldwerk te gieten. Iets met de lezers, hun invloed op mijn geschrijf, of beter de zelfcensuur of zoiets, die ik me meer en meer ben gaan opleggen. Het is een omslag, die z'n tijd heeft genomen, maar wat ik altijd heb gevreesd, is volgens mijn inmiddels binnengeslopen. Wat ooit simpel 'weergave van' was is stapje voor stapje overgegaan in een vorm van 'verantwoording afleggen over'. Is niet wat ik wil en bovendien de grootst mogelijke onzin. D'r is niks en niemand hier, die ik op welke manier verantwoording schuldig ben, behalve mezelf. En als ik mijn levenlang al ergens een pesthekel aan heb, is dat te moeten vertellen "Wat ik ga doen" of achteraf uitleggen "Wat ik gedaan heb". Menig iemand in mijn leven is daarop stukgelopen met mijn moeder op kop. Dus. Dat. Moet. Weg! Enwel as de sodemieter.
Terug naar het vertellen van wat ik kwijt wil op mijn manier. Zolang ik hier blijf zitten gaat dat dus over balen, ...... Daar gaan we weer! Waar het over gaat zie ik wel, iedere dag weer opnieuw. Vaak hetzelfde, soms iets anders en mogelijkwijs warempel iets leuks. Terug op afstand, ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten