Het kost inspanning, omschakelen, drukte, ergernis, noem het op, maar ergens dringt toch het onvermijdelijke van de situatie door en is er of komt er iets van berusting en acceptatie. Nog ff doorzetten en ik neem het mezelf niet meer kwalijk. Hoewel, dat lijkt me een beetje teveel gevraagd. Ik hou het bij vergiffenis voor deze ene keer. Het moet tenslotte geen gewoonte worden.
Vier dagen ongegeneerd niks doen..... Je kunt ernaar verlangen en het kan je op je maag liggen als een betonblok. Het is maar net hoe je er tegen aan kijkt. Maar ok, we wisten al dat de mens in de categorie 'rare beesten' thuis hoort.
Het geheel is een maffe, wringend en schurende combi van 'willen kunnen en moeten'. Eigenlijk wil je helemaal niet meer weg, je moet, je doet en dan werkt het niet, kun je ineens allerlei extra's en ben je nog alles behalve blij ook .... ik bedoel maar. Nog twee dagen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten