Ondertussen lopen hier drie katten en een hond rond, die op geen enkele manier blijk geven van iets van besef van wat komen gaat. Buik vullen, aandacht vragen en slapen. De normale routine. De enige, die met een soort van verbazing dan wel onrust al mijn bezigheden nauwkeurig gade slaat en overal bij wil zijn, is Sammy. Nou loopt die al jaren trouw achter mijn kont aan, maar dat is niet, wat ik bedoel.
Hij kan minutenlang staan te kijken naar wat ik doe. En pas als de handeling geruime tijd voortduurt, gaat hij liggen. Natuurlijk het liefst zo, dat ik over hem heen moet klimmen, wil ik verder kunnen met iets anders. Het signaal voor hem om in de poten te gaan. Vaak nog voor ik hem helemaal gepasseerd ben.
De aard van de bezigheden brengt met zich mee, dat ik nogal wat op en neer loop tussen bar (verzamelplek) en eetkamer (stapelplek). Iedere keer gaat hij mee. Het commando "Blijf", wat toch tot ons gemeenschappelijk vocabulaire behoort, heeft geen effect meer. Je ziet 'm haast denken "Je kunt me nog meer vertellen!" Maar goed, als je zo begint, kun je alles wat je wilt zien in zo'n hond projecteren. Toch ben ik er van overtuigd, dat hij door heeft, dat ik bestaande routines op de helling aan het zetten ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten