De laatste loodjes zijn Himalays geworden met aanleg voor obesitas. Zien of ik in de overblijvende, krappe ruimte weet te manoevreren tussen, wat ik zou willen en wat kan en verstandig is. Afgezien daarvan is het een déja vue, waarvan ik niet weet of ik er deel van uitmaak of naar sta te kijken. Het desolate woestijachtige landschap bedekt met moeilijk herkenbaare scherven en andersoortige brokstukken. Terugkomen op een plek, die je achter je gelaten dacht te hebben? Illusie dan wel vrees of werkelijkheid?
Momenteel is het met handen en voeten de poten van je stoel vast houden en niet durven te kijken of het wel de poten zijn, die je denkt in je handen te hebben. En, o ja, links en rechts staan dozen en daar moest ik iets mee.
Handig om dat af te ronden. Of het verstandig is, daar mogen grote vraagtekens bij geplaatst worden. Net, heel pril het grootste deel van de achterdocht mbt de toekomst op z'n nummer gezet, de verdedigings- cq beschermingsconstructies laten zakken en uit onverwachte hoek onreglementair vol onder de gordel geraakt worden. Ik snak een dag later nog naar adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten