Slechts op halve versterkersterkte, maar bijna pijnlijk voor mijn oren don- en dendert The Wall door het huis. Ramen en deuren staan open. Buren kunnen ongetwijfeld meegenieten. De perfecte muziek voor de laatste loodjes. Onwillige, loodzware laatste loodjes.
Het alleen-zijn is me de afgelopen jaren vaker een genot dan een handicapt geweest, maar het begint zwaarder en zwaarder te worden om alles steeds maar weer solo over de bühne te jagen.
"Is there anyone out there ...."
Precies. De muziek valt vandaag op z'n plek alsof ze ervoor gemaakt is.
Ik ben geen aanhanger van voorbeschikking en gelijksoortige zijwegen in het menselijk denkpatroon. Maar inmiddels heb ik wel zoiets, dat ik deze laatste acht jaar nooit tot een fatsoenlijk einde (Bijna .....) had kunnen brengen, als daar niet het leven aan vooraf was gegaan, dat ik heb gehad. Je kunt de boel natuurlijk ook omdraaien .... Dat bedoel ik. Maar toch!
Het gaat een belangrijke dag worden vandaag, zo die het al niet is. Eentje die water scheidt. Het maakt niet uit op welke manier ik me er doorheen sla, maar er doorheen ga ik. Desnoods zo dronken dat een tor zich nog zou schamen of (vrij naar Mike) een vouwfietsje moeite zal hebben me bij te benen. Vandaag worden de definitieve peilers voor de komende jaren geslagen. Pijnlijke voldoening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten