De angel is eruit, de lucht warmt op, onduidelijkheden en onzekerheid echter onveranderd. Het betere 'last minute'-werk zullen we maar zeggen. Afgelopen nacht in elk geval geslapen, maar aan alles is te merken, dat de interne spanning hoger is dan wenselijk of een paar dagen geleden het geval was. Ik schrik weer wakker en ben mezelf kwijt.
Goed, hoe dan ook, dit is het begin van wat origineel de laatste dag voor het inladen en vertrek van mijn spullen had moeten zijn. Een dag waarop ik eigenlijk met andere dingen bezig had willen zijn dan inpakken en bijeen slepen van het te transporteren zooitje. Net als gisteren en eergisteren trouwens. Bezig met het besef tot me door te laten dringen, dat na al die jaren eindelijk gaat gebeuren, waar ik meer dan eens het geloof bijna in was verloren. Waarschijnlijk zal dat straks rijdend moeten gebeuren. Vandaag is er nog een hoop te doen en of ergens in de loop van de dag, en indien dan waarschijnlijker in de avond een punt achter het pakken en vergaren gezet kan worden, is verre van zeker.
Nu heb ik maandag nog, maar er is meer te doen dan pakken alleen. Stress krijg ik van andere zaken dan tijdgebrek. Toch voel ik het wringen en dringt de vraag zich op of het allemaal wel gaat lukken in de komende 6 (!!!) dagen. Het moet, dus het zal. Maar toch ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten