Moe. Meer echt dan overdrachtelijk, dus maar gebruik van maken. Al een paar dagen belachelijk vroeg uit mijn nest zonder de nachtelijke uren optimaal te benutten. Ook het stress gerelateerde stijfheidsstelsel verliest aan stevigheid en dus draagkracht. Ik bedoel, nog ff en ik zak als een plumpudding in elkaar. Heftige dagen, overbodige maar daarom niet minder noodzakelijke energie spendering. De moorddrang en algemene vernietigingslust zakt weg. Langzaam, maar toch. Die oprispingen lijken deze week meer regel dan uitzondering. Dat kan en mag niet de bedoeling zijn.
Het zou prettig zijn, als ik hier kalm en met een rustig gevoel kan vertrekken ook al is niet alles wat gepland en bedacht was mogelijk gebleken. Behalve dat het me een slecht idee lijkt om een paar dagen in opgefokte toestand door Europa te trekken, is het een knap beroerde manier om ergens de deur achter je dicht te trekken, als je er 15 jaar hebt geleefd. Je er ooit bewust voor hebt gekozen. Een mooie tijd hebt gehad en je door de mindere tijden heen hebt weten te worstelen. Zowel ik als de plek verdienen een waardiger afscheid, vrij van ongewenste smetten door laatste, voor de verdere tijd niet relevante vertroebelingen.
Morgen hopelijk weer de energie om in te haken waar het een paar dagen geleden misging. In wil het selecteren en inpakken op tijd achter me hebben. Na het 'accepteren' en 'loslaten' is het tijd voor het bezinken. Weg er mee naar de diep gronden. Ik verlang naar een kalme zeegang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten