Een paar dagen als de huidige maar dan graag van 48 of liefst 96 uur. Geen switchen, schakelen, stoppen of opstarten maar doorknallen. Van het een naar het andere. Door, door, door. Dat zijn de productiefste maar ook de mooiste momenten. Ineens lijkt het alsof de wereld zich naar jouw wensen voegt. Nu ben jij het, die waarschijnlijk eindelijk invoegt op de bestaande paden, maar het gevoel dat het omgekeerd ligt, is van een stimulerende grootte, waar ik geen evenknie van ken.
Vandaag ging het van twaalf tot na zessen en dan moet opgeruimd worden wat met moeite naar buiten is gewerkt, omdat beter niks buiten kan blijven liggen, deuren dicht moeten en het licht sowieso uit zal gaan. Schakelen tegen wil en dank. Bedenken waar je de avond mee gaat stuk slaan. Afwegen. Discussie. Opnieuw opstarten. Met alle risico's op het puntje van hun stoel.
Dan dringen de banaliteiten het ideale plaatje binnen. Er moet iets gegeten worden. Eigenlijk ben je best wel moe. En, wat erger is, zoveel zin om nu weer wat anders te gaan doen, heb je eigenlijk niet. De vaart is dan al ruim uit het systeem verdwenen en het systeem vindt het eigenlijk wel best. Of ik daar zo blij mee ben, vraag ik me tegenwoordig niet meer af. Ik prik en probeer wat en als dat geen nieuwe activiteit oplevert, gun ik morgen de kans om het beter te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten