Zelfmoord is een mechanisme, waarbij je je tot consequenties ziet gedwongen, waar je relativerend vermogen geen grip meer op heeft of je het vermogen die grip ontzegd. Ik ken het niet mbt het voortbestaan van mijn leven, maar wel mbt de invulling ervan. Er komt ergens altijd weer een moment, waarop al het gelul en ander relativerend gedoe als groene zeep van een paling glijdt. Hoe kom ik hier op? Kan een vraag stommer? Nauwelijks. Er hangt veel herkenbaars in de lucht. Spijkers. Koppen. Slaan. Gaan. Banaan.
Ik heb me inmiddels zolang ingehouden, begrip getoond en waar het niet lukte het wel geprobeerd. Alles heeft een eind en d'r is weer een eind, dat in zicht komt. Consequenties zullen me dan worst zijn, blaren neem ik voor lief. Al die maanden vertraging, het hinken op twee onnodige sporen en straks, als het verkeerde puntje bij het foute paaltje terecht komt, heb ik geen poot om op te staan. Een berg geld verklooid, tijd verloren en verzeild in een web van haast onontwarbare praktische consequenties. Hoelang moet je daar begrip voor hebben??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten