Dat gaat dan toch die beruchte greep in het nekvel worden met links en in één beweging door met rechts een hand peper in de reet stoppen, anders zie ik de dag vandaag niet uit de startblokken komen. Het is niet eens onwil. Het is meer, dat ik het allemaal wel best vind. Eigenlijk ben ik erg makkelijk. Tè makkelijk als het op een leefomgeving aankomt, die ik in mijn eentje bestier. Die dozen zouden daar rustig een paar jaar kunnen staan, zonder dat ik me daaraan zou ergeren. Ik zou gewoon niet meer in die kamer komen en dan is het probleem opgelost. Wat ingepakt zit, kan ik allemaal missen in het dagelijkse doen en laten. Dat zegt wel wat over die meer dan honderd gevulde verhuis- en/of boekendozen.
De aarzeling van gisteren en dus ook vandaag heeft dan ook deels te maken met de stap dat nòg meer inpakken wel consequenties gaat hebben voor wat ik nog wel kan en wat niet meer, want ingepakt. Wat wordt het noodpakket, dat ik voorlopig het opbergen in een doos ga besparen?? Een paar kleine bordjes, een koffie- en een theemok, een set bestek, een 4-tal pannen, kommetje voor de ontbijtgranen en een paar glazen natuurlijk. Gaat het daar mee lukken of zie ik iets over het hoofd??
Minder dan één doos aan instrumentarium en dan nog een doos voor de ontbijtvoorraad, pasta, oliën en kruiden .... Twee onmisbare dozen .... Ok, nog een doos voor de kleren en eentje voor wat gereedschap, de rest is luxe ballast. Geen verhuizer nodig. Het zou met gemak in de bagageruimte van mijn auto passen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten