Mij is het erg naar Champagne, maar de laatste loodjes weigeren verzameld te worden. Selecteren, selecteren en nog meer schiften. Het vermindert de omvang, maar laat de kern onaangetast. Joe Cocker zingt "Unchain my heart" en ik kan dat niet anders dan beamen. Laat me los! Laat me gaan! Hou op met je aan me vast te klampen. Accepteer je verlies. Ga je eigen wegen en laat mij de mijne.
Dat alles natuurlijk overdrachtelijk met een vleugje 'meta'. In de kern, daar hebben we de kern weer, is het echter precies hetzelfde. Yoland wilde weg. Eerst uit Frankrijk, toen ook van mij. Uiteindelijk heeft ze het hele leven verlaten. Zonder eigen initiatief, zoals met alles in haar leven, als je erop terugblikt. Sindsdien is er iets dat alle voortgang blokkeert en hoewel er geen rationele verklaring voor te geven is, verdenk ik Yoland van dwarsliggerij. Ze wilde altijd overal bij betrokken zijn, maar graag zonder verantwoordelijkheid. Klopt niet helemaal, maar hoe haar paden ook liepen, ze wilde graag aankomen, maar niet 'betalen' voor het noodzakelijke tanken.
Laat maar zitten. Wel interessant, maar niet ter zake doende. Ongetwijfeld ben ik het zelf die stokken tussen mijn spaken steekt. Ooit zal ik het hopelijk snappen. Nu schenk ik me een Prosecco in, in afwachting van de Champagne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten