Kanteling

 Vandaag gaat het gebeuren. De helft qua kilometers weliswaar gisteren gehad. Waarschijnlijk. Maar vandaag keer en kantel ik van West naar Oost. Voor wat betreft Europa dan. Er zal altijd een oostelijker Oost zijn, waardoor wat nu Oost is dan West zou zijn en wat nu West is Oost wordt, als je maar ver genoeg de aardbol omzwerft. Voor het moment mag ik dus wel stellen, dat ik vandaag mijn oude leefsfeer, waar ik menig decennia in vertoefd heb, ga verlaten. Van de Frans-Duits invloedssfeer  naar de restanten van het 'K und K'- imperium. Sisi met Poetin in mijn achtertuin.

 Het besef is onderweg afgehaakt. Of we vandaag weer bij elkaar komen zal moeten blijken. Eerst eens zien dat we heelhuids de berg weten te verlaten waar het hotel ligt. Bij gebrek aan ruimte, denk ik, hebben ze geen moeite voor haarspelden gedaan en de weg maar gewoon pontificaal tegen de berg aan geplempt. Dat was met omhoog gaan al slikken en dan zal omgekeerd zeker niet minder zijn. We gaan het doorstaan.

Passage

 Weer een grens overschreden. Oostenrijk vandaag. Net, maar toch. Het leek me al niet zo slim om een hotel in Salzburg te bespreken, maar omdat het er net buiten lag, leek het me -vreemd genoeg- net wel te doen. Uiteindelijk heeft een taxi me ter plekke gebracht. Een plek, die ik werkelijk never nooit op eigen houtje had gevonden. Tenminste niet vandaag.

 Prachtig uitzicht over de stad vanuit mijn kamer. Ben nooit eerder in Salzburg geweest en mijn aanwezigheid vandaag zal daar weinig verandering in brengen. Ik kijk er over uit. Een prachtige plek om ooit terug te komen, maar voor vandaag kijk in vanuit mijn bed naar de lichtjes.

Au revoir

 Allez au Allemange! Quitter la France. Na vandaag is Frankrijk weer gewoon vakantieland. Pastiche, stokbrood, slobberwijn en veel te veel keuze in kaas. Vanavond de Duitse keuken. Zuid Duits in het westelijke deel. Zou niet weten welk 'Land' het is, maar Duits.

 Honden al om zes uur gevoerd om ervoor te zorgen, dat het spul ook werkelijk (hopelijk) in de maag blijft zitten en ik het niet bij de eerste stop uit de auto moet vegen. Daarna mijn eigen inwendige opgang gebracht En zometeen net voor het vertrek ook iets voor de katten. Geen gedoe met kalmeringsmiddelen vandaag, heeft gisteren geen enkel effect gesorteerd. Gewoon het protest lijdzaam ondergaan. De ouwe bak maakt bovendien zoveel lawaai, dat de katten daar maar met moeite bovenuit komen.

 Time te move. Betalen. Kaart bestuderen. Alles terug op z'n plek duwen. Honden inladen en gaan!!

Dierenrijk

 De katten en de honden gedragen zich voorbeeldig. De katten hebben daarin weinig keuze, de honden des te meer. Het worden oude baasjes. Stukken rustiger dan ze ooit waren en die 'jump in the car' ging ooit ook soepeler. Maar ik ben erg blij, dat ik ze niet heb hoeven achter te laten, begraven en wel. Dat begraven doe ik liever daar, waar ik ben. Heb al doden genoeg verspreidt door half Europa.

Vertrokken

 Natuurlijk was het vanochtend later dan ik me had voorgenomen. Maar zonder douche en zonder in te gaan op de uitnodiging van René om een koffie te gaan drinken, bleef de vertraging beperkt tot driekwartier. Nog een keer ruim drie en een half uur lopen passen, meten en proppen. De auto werd er helaas niet groter door, dus er moesten nog weer dingen achterblijven. Niks geen halszaak maar soms wel zonde.

 Vergeten zijn er natuurlijk ook wat kleine dingen al is dat eigenlijk onmogelijk, omdat er simpelweg geen plaats meer was. Een speld had nog wel gekund, maar een breinaald zou al dubieus zijn geweest.

 Volgeladen koersgezet naar het oosten. Miezerig weer, maar wie heeft daar iets in te brengen? Onderweg de daklading beter vastgezet en de ruimte voor de honden anders ingedeeld. Het is duidelijk geen routine klus. Net als het rijden op de buitenspiegels.

 Langzaam schuift het op door steeds weer iets onbekender terrein. Voor het echt andere werk zal ik Becanson en in feite Muhlhouse moeten passeren. Zelfs het Zwarte Woud is beladen met herinneringen. Morgenavond is het terrein echt nieuw, maagdelijk, geen belastende herinneringen.

Bijna ....

 In principe is alles nu gepakt. Zeg 99,87%. Inmiddels werkt de Pc druk aan een kopie van de relevante bestanden. Zou je het analoog moeten vervoeren, zou het een vrachtwagen op zich zijn, volgens mij. Nu is het een externe schijf ter grootte van een kleine portemonnaie. Was de rest ook maar digitaal geweest ...

 Tijd om de stofzuiger ter hand te nemen en door het huis te wervelen. Het poetsen zal geen schoonheidsprijs verdienen. Het zij zo.

 Morgen vroeger dag dan me lief is. Schijnbaar kan ook op dit ogenblik weinig lopen op een manier, die mij beter zou uitkomen. Auto laden. Laatste handelingen .... en de oprit af naar een nieuw bestaan.

Help!

 Dat mensen niet begrijpen, dat ik nu niet de tijd om uitgebreid te dineren, noch voor nop naar een kleermaker te rijden of twee uur van mijn werk te worden gehouden om afscheid te nemen .... Het grootste deel van dag verkloot aan dingen en bezigheden op het verkeerde moment. Negen uur en nu moet nog gedaan worden waar ik eigenlijk vanmiddag om twee uur mee bezig had willen zijn. Uitschakelen zou je de mensheid bij tijd en wijle moeten kunnen. Grrrrr.

 In plaats van te genieten van mijn rust, moet ik eerst eens zien te kalmeren. Adem in, adem uit. Pas op de plaats. Stressneigingen aan de kant schuiven. Focus op dat wat moet. Prioriteren. Volgorde bepalen en dan domweg doen wat nog gedaan moet worden. Geloof niet dat nog iemand gaat binnenvallen om mijn bezigheden te verstoren. Allemaal lief, aardig en met de beste bedoelingen, maar onhandig en verkeerd getimed.

Finale

 Het begin van de laatste dag. Lang om gesmacht en dan nu eindelijk gekomen. Natuurlijk nog een hoop te doen. Het voorkomt, dat ik tot drentelen moeten vervallen om een premature vertrek te voorkomen. Niet dat ik daar niet voldoende andere bestedingen voor achter de hand zou hebben, maar die gaat er gewoon niet van komen. Laatste inkopen, laatste betalingen, laatste keer passen, laatste keer bij René & Gisèlle, afscheid van Inez, auto laden en de resterende tijd, mocht die er zijn, doden met schoonmaken.

 Het is 'en passent' een stuk rustiger geworden in mijn hoofd. Dat viel me vanmorgen op. 'Tuurlijk draait er zo'n riedeltje om te zien of ik niks aan het vergeten ben. Maar dat is peanuts vergeleken met de lawines van de afgelopen weken en maanden. Wat weer niet wil zeggen, dat alles op gewenste wijze in kannen en kruiken zit. Dat nemen we voor het moment maar voor lief. Het uiteindelijke, grote bezinken waarbij alle vallende en zwevend gebleven dubbeltjes op de voor hen gereserveerde plekken vallen, gaat nog wel ff duren. Ik kan en wil me daar voor het moment niet mee bezig houden. Past niet in mijn huidige prioriteitensetting. En die zegt voor vanochtend: Perigueux!

Warboel

 Wel de tijd, maar niet de rust. Later, nog later dus, misschien.

Afscheid

 De laatste keer bij de dierenartsen, de laatste keer in de garage, misschien ook de laatste keer bij de Chinees. Afstrepen is het.

Over

 De dag doorstaan. Deels verwonderd. Deels onthand. Deels actief. Nog steeds moe met een onwillig lijf, maar ik kan normaal functioneren zonder in slaap te vallen op het moment, dat ik stop met bewegen. Maar vandaag geen nachtwerk, dat is zeker!

 Leuk als ik straks nog de behoefte voel om iets te doen. De lijst is nog lang. Eerst echter iets eten en dat buiten de deur bij gebrek van pannen, borden, bestek èn gas.

Kruimels

 Een kruiskopschroevendraaier was handig geweest. Ik mis de nietmachine. Het gas is finaal op. Dat wordt lopen voor warm water. Geen koelkast op handige afstand ..... en dan loop ik pas een uurtje rond om de overgebleven resten op te ruimen. Niet alleen de honden zijn gedesoriënteerd. Kamperen in eigen huis. Stokbrood, kaas en rode wijn. Dat waar Frankrijk sterk in was en is gebleven. Tomaatje erbij in de zomer en er valt niks te klagen.

 Alles bij elkaar is het nog een hoop klein grut, dat eigenlijk nog mee zou moeten. Wordt passen en proppen. We zien wel. Vijftig kuub was mijn limiet. De vrachtwagen was al 3 kuub kleiner en er zijn nog wat kuub verloren gegaan aan slecht stapelwerk in de laatste meters van de truck. Zeg een dikke 40 à 45 m3. Nu nog een halve in de auto en dan gaat een grote, dikke, vette streep onder het geheel. De rest is gewoon niet meer van of voor mij. Laat we de stofzuiger eens starten

Morningafter

 Het klinkt hol als ik een kamer binnen stap. Het is een bende op de begane grond. Mijn lijf doet spontaan aan planking. Drie dagen nog. Vannacht de boel op een rijtje proberen te zetten. Dat lijstje maar netjes afwerken. Nog wat kleine doosjes vullen met vergeten dingen en achtergebleven noodzakelijkheden. De kattenverblijven afmaken. Auto schoonmaken. Poetsen was leuk geweest, maar daar is het het weer niet voor. Ik bedoel natuurlijk de auto. De rest, en mn het leefgedeelte moet natuurlijk wel ff aan de kant. En dan moet ik tussendoor nog ....

 Jammer dat het vertrek de rust ontbreekt. Enige ruimte voor bezinning was wel van pas gekomen. Dat gaat, zoals eerder al gevreesd, dus een rijdende bezigheid worden. Niet dat het niet al begonnen is. Je loopt anders door het huis. Kijkt anders aan tegen wat gebeuren moet. Zelfs het rondje meer was vanochtend niet meer hetzelfde. Toen afgelopen jaar het achterste end van de dijk één wit tapijt van wilde anemonen was, heb ik me afgevraagd of ik het dit jaar weer zou zien. Ja en nee, ze beginnen te bloeien. Dat begint in vlekken, maar van een tapijt is nog geen sprake.

 Vandaag als een wervelwind, gemankeerd dan wel, door het huis gaan, zou me de komende twee dagen iets meer ruimte voor niet-noodzakelijkheden geven. Aller, kijken wat wil lukken. Lopen gaat in elk geval beter dan zitten, laat staan opstaan.

Vide

 Het huis is geplunderd. D'r zou zo een horde van het een of het ander al meennemend, brekend en overhoop gooiend door heen getrokken kunnen zijn. De honden lopen gedesoriënteerd rond. De katten maken van de gelegenheid gebruik voor een bezoekje aan de hoger gelegen verdiepingen. Tot voor vandaag verboden terrein.

 Nat. Koud. En dorst. Een heel erg foute combinatie. Omkleden, een extra fleece en naar de kroeg. Zal een bliksembezoek worden, tenzij ze een bed bij de Duvel serveren.

 Het is alsof een stekker uit me is getrokken. Het soepele verdwijnt uit de beweging. Ik geeuw meer dan ik praat en nog ff en ik moet luciferstokjes tussen mijn oogleden zetten. Op temperatuur komen gaat buiten het bed niet meer lukken. Dat gaat me toch een heerlijk nacht worden.

Geklaard

 Bijna veertig uur achter mijn rug en het is niet tegengevallen. Wat tegenviel cq enorm frustrerend was, was het tempo waarmee alles in de vrachtwagen verdween. Loop je weken te ploeteren, je hoofd te breken en afscheid te nemen en in de tijd, dat je nog een doos gevuld hebt, zijn er meer dan tien de laadruimte in verdwenen.

 Pas tegen eleven aan de slag gegaan en om vijf uur zat de wagen vol. En dan hadden ze ook nog ruim een uur verloren door onhandig gemanoevreer van de truckchauffeur, waardoor er uiteindelijk een stevige tractor aan te pas moest komen om de auto uit het weiland te trekken.

 Toen wij naar Frankrijk kwamen zag de wagen net iets strakker gestapeld uit. Moet zeggen, dat naast de dozen, kratten en kisten het ook wel een zooitje ongeregel was, wat natuurlijk alles behalve lekker stapelt. En dat net op het moment dat je het, volgens mij, ook wel zat bent en als klap op de vuurpijl begint het echt te regenen. Dan gooi je klep het liefst ongezien dicht.

Bijna ...

 Op een uur na de klok rond en er begint zich zowaar iets van een eind te vertonen. Nog niet overtuigend maar het stimuleert wel. En dat is niet verkeerd. Op je wenkbrauwen lopen, doe je niet voor je plezier. Zolang als je bezig bent, is relatief weinig aan de hand. Zitten, wat ik nu doe, is duidelijk minder slim. Wat goed doet voor mijn rug, laat bijna spontaan mijn ogen dicht vallen. Weinig verwonderlijk maar het zou dom zijn, daar nu aan toe te geven. Ik zal toch op z'n minst door moeten totdat die lui bezig zijn met laden. Ja, hop, doorgaan. Een Pc is niet om tegenaan te slapen.

Diepgang

 Nog 6 uur, luttele zes uurtjes en we hebben de klok gerond vandaag. Nou, dat moet lukken, mocht daar behoefte toe bestaan. En dat zou best wel eens kunnen. Het net trek zich steeds strakker, maar het zit nog niet naar wens. Bar, kelder, keuken, rest van het terrein zit allemaal aardig in de richting van waar het zijn moet. Het is het huis dat achterblijft. Kleding, linnengoed, schilderijen, fitnessmachines èn last but absolutly not least mijn rompslomp aan administratieve zooi. Misschien moet ik daar maar als eerste mijn tanden in zetten. Vergeleken met die berg zijn de rest beginnende mierenhoopjes.

 Gesorteerd is de zooi, dus hup in mapjes en de chronologie zie we later of misschien wel nooit, voordat ik het met een gerust hart weg kan kegelen. Mocht dat snel vlotten is aangroei van vleugeltjes niet onwaarschijnlijk. Net zoiets als op de drempel van vertrek je koffer pakken. Nou we het daar over hebben .... ook een aardige met het oog op wat ik zelf nog nodig heb en wat met een gerust hart in dozen kan .... Minder, minder, minder graag, qua loodjes dan.

Vermeerderen

 Nog steeds niet ... Hardnekkig die laatste loodjes. Die krengen lijken eerder meer dan minder te willen worden. Soort van kakkerlakken ipv Siberische tijgers. Heb je het ergens schoongeveegd verschijnt de volgende lading op een andere plek. Gaat laat worden vandaag, ik bedoel vroeg morgen.

Vitesse

 Dat heet dynamiek. Ochtend voorbij, 400 km gereden. Bovendien -en vele malen belangrijker- zonder één enkel probleem en met een haast verbijsterende snelheid kunnen regelen, wat geregeld moest worden en op de terugweg nog tijd gevonden voor minder levensnoodzakelijkheden. Nu die verdomde laatste loodgevalletjes. Nette kloffie uit en zweten maar weer.

Wegstrepen

 Zes uur moest het nog worden en al druk met de koffie. Lijkt chronisch. Gekker kan nauwelijks meer. Stress? Niet dat het zo aanvoelt, meer een kwestie van een ouderwetse drive. Wakker? D'ruit. Genoeg te doen. Niks waar ik geen zin in heb of tegen op zie. Ook niets waar ik van in juichen uitbarst, maar het is wel goed en het voel goed dat het allemaal gebeurd. Daar wil ik best mijn steentje aan bijdragen, al is het onder steeds hevigere protesten van mijn wervelkolom.

 Eerst weg, de laatste dingen (hopelijk) regelen op wat mijn toekomst in Frankrijk had moeten worden. Op de terugweg wat minder noodzakelijk dingen mee proberen te pikken. Dan mijn reisauto in de garage laten vertroetelen om me vervolgens in een alles-of-niets sessie op de aller-, aller-, aller-, allerlaatste loodjes werpen. Wat me vandaag ontglipt, blijft achter. Iets wat in elk geval met de accuboor gaat gebeuren, want die ben ik nergens meer tegengekomen.

 Alles wat ik doe deze week, overal waar ik heen ga, zal in alle redelijkheid de laatste keer zijn, dat ik er verschijn. Boussac, Metro, gemeente secretariaten, dierenartspraktijk, kroeg, restaurant, Perigueux, garage, supermarkt, post, Colombier ...... Adieu!

Overwerken

 Twaalf uur bukken, tillen en draaien. Terecht dat mijn rug protesteert. Helaas helpt 'm dat weinig, want de werkdag is nog niet voorbij. Er zijn bergen verzet vandaag, maar als ze morgen voor de deur zouden staan, zou ik niet klaar zijn. Mn de administratie ben ik een beetje vergeten. Dat wordt dus ongezien in dozen stoppen en heel hard hopen, dat ik daar de eerste weken niks mee hoef te doen. Wat in dozen moest, zit er voor meer dan 95% ook in. Het bij elkaar slepen van de grotere stukken niet nog, maar daar moest toch al voor gereden worden. Ik kan niet alles verplaatsen zodat maar op één plek geladen hoeft te worden.

 Zien wat ik vanavond nog paraat maak. De cd's in ieder geval. Het worden rare dagen straks. Geen muziek. Geen koffie op verkeerde wijze. Geen koken. Èn geen rommel in huis!! Dat laatste zal de meeste gewenning vragen.

Anders

 Kwart voor acht en aan de wandel. Niet van bed naar wastafel, maar rond het meer. Hoe in een zeer korte tijd het leven heel anders uit kan zien. Open deur van jewelste, maar het blijft me verbazen.

Viervoeters

 Ondertussen lopen hier drie katten en een hond rond, die op geen enkele manier blijk geven van iets van besef van wat komen gaat. Buik vullen, aandacht vragen en slapen. De normale routine. De enige, die met een soort van verbazing dan wel onrust al mijn bezigheden nauwkeurig gade slaat en overal bij wil zijn, is Sammy. Nou loopt die al jaren trouw achter mijn kont aan, maar dat is niet, wat ik bedoel.

 Hij kan  minutenlang staan te kijken naar wat ik doe. En pas als de handeling geruime tijd voortduurt, gaat hij liggen. Natuurlijk het liefst zo, dat ik over hem heen moet klimmen, wil ik verder kunnen met iets anders. Het signaal voor hem om in de poten te gaan. Vaak nog voor ik hem helemaal gepasseerd ben.

 De aard van de bezigheden brengt met zich mee, dat ik nogal wat op en neer loop tussen bar (verzamelplek) en eetkamer (stapelplek). Iedere keer gaat hij mee. Het commando "Blijf", wat toch tot ons gemeenschappelijk vocabulaire behoort, heeft geen effect meer. Je ziet 'm haast denken "Je kunt me nog meer vertellen!" Maar goed, als je zo begint, kun je alles wat je wilt zien in zo'n hond projecteren. Toch ben ik er van overtuigd, dat hij door heeft, dat ik bestaande routines op de helling aan het zetten ben.

Countdown

 De angel is eruit, de lucht warmt op, onduidelijkheden en onzekerheid echter onveranderd. Het betere 'last minute'-werk zullen we maar zeggen. Afgelopen nacht in elk geval geslapen, maar aan alles is te merken, dat de interne spanning hoger is dan wenselijk of een paar dagen geleden het geval was. Ik schrik weer wakker en ben mezelf kwijt.

 Goed, hoe dan ook, dit is het begin van wat origineel de laatste dag voor het inladen en vertrek van mijn spullen had moeten zijn. Een dag waarop ik eigenlijk met andere dingen bezig had willen zijn dan inpakken en bijeen slepen van het te transporteren zooitje. Net als gisteren en eergisteren trouwens. Bezig met het besef tot me door te laten dringen, dat na al die jaren eindelijk gaat gebeuren, waar ik meer dan eens het geloof bijna in was verloren. Waarschijnlijk zal dat straks rijdend moeten gebeuren. Vandaag is er nog een hoop te doen en of ergens in de loop van de dag, en indien dan waarschijnlijker in de avond een punt achter het pakken en vergaren gezet kan worden, is verre van zeker.

 Nu heb ik maandag nog, maar er is meer te doen dan pakken alleen. Stress krijg ik van andere zaken dan tijdgebrek. Toch voel ik het wringen en dringt de vraag zich op of het allemaal wel gaat lukken in de komende 6 (!!!) dagen. Het moet, dus het zal. Maar toch ...

Maken

 De kattenkisten ... eindelijk iets constructiefs na weken inpakken of weggooien. Iets positiefs na het besef dat al de verloren tijd van de afgelopen twee weken niet meer is in te halen. Ook niet met de dag latere komst van de verhuizers.. Morgen wordt het proppen en "Straks zien", precies dat wat ik tot nog toe heb proberen te voorkomen. Het zal iets van 80% goed en de rest minder zijn. Maar behalve al het gepak, dus ook iets in elkaar schroeven. Altijd stukken beter. Gisteren al de schilderijen transportklaar gemaakt en nu dus de kattenverblijven. Vooralsnog geen denk- of meetfouten. Altijd leuk meegenomen.

Aanpak

 Zover mogelijk uit de buurt van de werkellijkheid blijven, verstand op nul, focus vernauwen en je door niks en niemand laten verleiden tot een stap buiten deze onontbeerlijke beperkingen. Soms lukt het zowaar.

Dagmerrie

 De laatste loodjes zijn Himalays geworden met aanleg voor obesitas. Zien of ik in de overblijvende, krappe ruimte weet te manoevreren tussen, wat ik zou willen en wat kan en verstandig is. Afgezien daarvan is het een déja vue, waarvan ik niet weet of ik er deel van uitmaak of naar sta te kijken. Het desolate woestijachtige landschap bedekt met moeilijk herkenbaare scherven en andersoortige brokstukken. Terugkomen op een plek, die je achter je gelaten dacht te hebben? Illusie dan wel vrees of werkelijkheid?

 Momenteel is het met handen en voeten de poten van je stoel vast houden en niet durven te kijken of het wel de poten zijn, die je denkt in je handen te hebben. En, o ja, links en rechts staan dozen en daar moest ik iets mee.

 Handig om dat af te ronden. Of het verstandig is, daar mogen grote vraagtekens bij geplaatst worden. Net, heel pril het grootste deel van de achterdocht mbt de toekomst op z'n nummer gezet, de verdedigings- cq beschermingsconstructies laten zakken en uit onverwachte hoek onreglementair vol onder de gordel geraakt worden. Ik snak een dag later nog naar adem.

Anesthesie

 Soms is het maar beter, dat niet tot je doordringt, wat je verteld wordt. Zelfs als dat laatste met de beste bedoelingen is. Als de consequenties ver voorbij je horizont reiken, is het tijd om tijdelijk de stekker uit het geheel te trekken. Was ik (bij)gelovig geweest zou ik het aan de zonsverduistering wijten. Waarbij gezegd moet zijn, dat ik er niks van gemerkt zou hebben, als er niet zoveel over te doen was geweest op het internet. Het hypt, dus het bestaat. De tegenwoordige tijd van de media.

 Maar goed, over de media wilde ik het hier niet hebben. Het gaat over mensen en eigenlijk ook weer niet. Ik denk, dat ik het er ook helemaal niet over ga hebben. Sterker nog, ik denk, dat ik stop met het hebben over dingen, mensen en mijn leven. Lijkt me erg verstandig voor ik iets ga doen, waar ik later spijt van krijg.

 Geen grootse gebaren. Geen dramatisch vertrek. Geen begin van een "Heintje Davids"-reeks. Gewoon weloverwogen, verstandig de vingers van het openbare toetsenbord. Waar ik schrijvend zou moeten beginnen, zou ik niet eens weten. Laten staan, dat ik een idee heb, waar ik met woorden uit ga komen. Woorden heb ik wel, maar de lading gif waarmee die gepaard zouden gaan, kan beter 100% zeker gericht gespoten worden, dan met meer of minder discutabele onduidelijkheden. Ik heb mijn vader ooit zo kwaad gezien, dat hij er heel kalm door werd  .... en vervolgens in een paar woorden iemand tot op de grond afbrandde. Volgens mij een familietrekje.

Vergeten

 De eerste plek in huis is totaal geleegd. De wijnkelder wel te verstaan. Men heeft prioriteiten of men heeft ze niet. Dat ik het een en ander aan wijn in de kelder had liggen, was me natuurlijk bekend. Opgestapeld in dozen en kisten ziet het toch indrukwekkender uit dan het idee, dat ik in mijn hoofd had. Daarbij was ik duidelijk nog een kleinigheid vergeten. Namelijk de in eigen beheer gestookte sterke drank uit het land van de roots van mijn vader.

 Ach, een paar flessen .... Dat wist ik en tot op zekere hoogte heb ik die ook gekoesterd. Op is op, tenslotte. Vandaag  bleek ik alles bij elkaar zo'n 45 liter huisgestookte slivoca rijk te zijn. Zo vind je nog weer eens wat terug van de rijkdom, die je ontschoten is. Zou die accuboor nu ook verschijnen?

Concretiseren.

 Vanochtend de reis geboekt. Vijf hotels, 6 étappes. Draadje-paaltje-draadje-etc. Vijfmaal afwachten of die tweede hond ook mee mag, als ze geen bezwaar hebben tegen eentje. Verder brengt zo'n stap de werkelijkheid weer met een enorme ruk dichterbij. Het is geen kwestie van ontkennen, maar het besef van wat staat te gebeuren zakt wel steeds weer weg. Het weet steeds weer de onrealistisch kant naar voren te schuiven en zichzelf tamelijk ongrijpbaar te maken. Zo'n handeling als vanochtend werkt dan als een handvol ijsblokjes, op het moment dat je lekker na ligt te dutten in je bed.

 Beaune, Tuttlingen, Salzburg, Gyor, en Oradea. Comfort Hotel, Hühnerhof, Hotel schöne Aussicht, Achilles Park en Iris Hotel. als ze allemaal bevestigen geen bezwaar tegen een tweede hond te hebben, hoef ik er alleen nog maar naar toe te rijden. Alleen nog maar ..., zou willen dat dat op dit moment waar zou zijn. Ik denk liever ff niet aan, wat allemaal nog moet gebeuren. Zometeen maar weer aan de slag, dat is de enige remedie in deze.

 In middels weliswaar alle plekken hier gehad, waar spul vandaan moest komen, maar daarmee is het nog niet allemaal gewogen en geschikt bevonden. Laat staan opgeborgen en klaar gezet. Doen. Dus. Doeiii.

Vochtigheid

 "De Limousin huilt, waar ie eens heeft gelachen......" Vrij naar een Nederlandse smartlap over Amsterdam. Voor mij had die nattigheid vandaag niet gehoeven. Sterker nog. Het komt me niet uit. Ik zal toch voor maandag met spullen over het terrein moeten zeulen en misschien ligt het aan mij, maar dat doe ik liever niet in de regen.

 Verder natuurlijk prima dat een traan aan mijn vertrek wordt besteed. Het zullen weinig mensen zijn, die daaraan meedoen. O.a. doordat slechts weinigen op de hoogte zijn van mijn move, maar ook omdat het opbouwen van een kennis- en vriendenkring hier nooit mijn prioriteit heeft gehad. Of moet ik zeggen, dat ik daarin zeer selectief ben (geweest)? Na 2007 is mij de zin daarin trouwens geheel ontgaan. Raar want de enige persoon, die waarschijnlijk wel een traantje gaat plenken, ken ik pas vanaf 2008.

 Verder weet de fysiotherapeut ervan, de barkeeper in Ladignac omdat ik de zondagseditie van de FAZ heb opgezegd, mijn huisarts natuurlijk, de dierenartspraktijk, de notaris, mijn garagehouder, de secretaresse van de gemeente Le Chalard en sinds gisteren de buurman, die vorig jaar Masvieux van me gekocht heeft.

 Nou doe ik René en Gisèlle tekort. Zij zullen me zeker missen en ik hen. Lieve mensen die een belangrijke rol in het leven hier hebben gespeeld, zeker sinds de dood van Yoland. Daar komen nog een paar mensen bij in de komende dagen, maar de dranghekken hoeven niet langs de weg geplaatste te worden, schat ik zo in, als ik morgen over een week de deur hier definitief achter me dichttrek.

Dubieus

 Nou, nou, nou, wat ik niet allemaal vind. Er zijn dingen bij, waarvan ik me het bestaan niet eens herinner. Voor de rest veel vergeten zaken. Een hoop "O ja"- effecten, dus. Maar .... geen accuboormachine. Het heeft iets onrechtvaardigs. Dat wat je wilt vinden, vindt je niet, en waar je geen weet (meer) van heb, keert terug in je bestaan. Irritante irrigatie van irritaties.

 Het soort verstoring waar je niet om verlegen zit, nu de tijd begint te knijpen. Ruim twaalf uur bezig geweest en ik zou nog wel verder willen, maar ga dat dus mooi niet doen. Morgen is weer een dag. En al wordt het aantal dagen, dat me rest, een beetje erg veel krapjes, voor vandaag is het genoeg geweest.

 Nog drie dagen te gaan. Doorgaan tot op het laatste moment. Je kunt het willen vermijden, maar de werkelijkheid is hardnekkiger. Wat gisteren bedoel was, gaat misschien morgen lukken.

Ijzerwaren

 Weer een hele ochtend in de schroeven, spijker, moeren, bouten, klemmen, schuiven, schanieren, sloten, slotjes, klinken, ringen, plaatjes en een hoop zaken waar ik geeneens een naam voor weet. Ondertussen verzamelen zich meer en meer hamers, beitels, schroeverdraaiers, Engelse sleutels, nijptangen, kniptangen, lijmklemmen in soorten en maten, centimeter's, combinatietangen, schroefdopset, zagen, vijlen en meer van dat soort gereedschap. Er ontstaat ruimte, al vind ik het na nog weer een ochtend niet bijster overtuigend.

 Vanavond loop ik dus al ruim een dag achter op het bedachte schema en ben nog steeds niet waar ik wezen wil. Morgen gaat het zeker nog kosten. Mag hopen, dat ik niet nog met het verzamelen en inpakken bezig ben als maandag de verhuizers hun vrachtwagen volstouwen. Het valt me een beetje tegen. Natuurlijk zit me de accuboor dwars, maar het zou onterecht zijn de hele vertraging daar aan te wijten. Het gevoel dat het gereedschap & Co een stevige klus zou zijn, is waar gebleken. En hoe los je dat op? Precies door niet teveel te lullen en gewoon door te ploeteren.

Speedy

 08:13  .... en al een hoop gedaan. Dat het kan ....

Boren

 Kwart over zeven en aan de koffie. Een tijdstip dat ik nog maar een paar maanden geleden onchristelijk genoemd zou hebben als het niet op de vooravond van een reis zou zijn. De tijd begint te dringen. Het begint er naar uit te zien, dat ik aan het eind van de tijd nog spullen overhoud .....

 Ondertussen broed ik nog steeds op de vindplaats van mijn accuboorgeval, maar ook deze nacht heeft geen richtinggevende verheldering opgeleverd. Zelden zoiets irritants meegemaakt. Het is verdorie geen sok, waarvan je door de jaren heen de nodige gehalveerde paren hebt, zonder dat de andere helft ooit weer opduikt. Het zal nog wel door blijven pruttelen  in mijn hoofd, al zou ik werkelijk niet meer weten, waar ik het ding onvermoed zou kunnen tegenkomen. Ja, ergens buiten, maar wat zou ik daar gedaan moeten hebben. Dat zou zo uniek moeten wezen, dat me dat nu echt nog wel bij zou staan. Wat dus niet het geval is.

 In de keuken, daar heeft ie tijdenlang onder handbereik gestaan. Maar ik moet bekennen, dat ik het ding daar toch al maanden (>6) niet meer gezien heb. Zonder problemen terug vinden, waar je 8 jaar niks mee gedaan hebt en iets wat je minder dan een jaar geleden gebruikt hebt verdwijnt zonder een spoor achter te laten. Ja, de lader, maar wat ik daar nou aan??

Verlenging

 Aan energie inmiddels geen gebrek. Half elf en behalve niet in bed, daar ook niet mee bezig, sterker nog er is behoefte om nog het een en andere te doen. Was moet opgehangen. Was moet opgevouwen. Was moet opgeruimd .... in dozen. Zoals er wel meer dingen in dozen moeten, die met het oog op het dagelijkse leven er tot nu toe uit zijn gebleven.

 Het champagne momentje heb ik vanmiddag maar genoten, want het was gisteren al duidelijk, dat dit er vanavond niet in zou zitten. Aansluitend de kleermaker bezocht. Weer een hoop en onderhoudend geklets, maar het zag er voor mijn gevoel nog steeds niet naar uit, dat het bestelde werkelijk klaar zal zijn volgende week. Ieder zijn manier van werken. Hij doet dit all wat langer dan gisteren. En dat druk op de ketel effect is me tenslotte ook niet geheel vreemd.

 De bak warm water met een flauw smaakje is geleegd. Zien wat er voor vandaag nog inzit. Het zou zomaar de nacht in kunnen gaan of voor hetzelfde geld in een kwartier bekeken zijn. Een muziekje erbij en we laten ons verrassen.

Bizar

 Niet alleen vliegtuigen verdwijnen spoorloos van de radar, ook accuboormachines kunnen blijkbaar oplossen in het niets. Het blijft me bezighouden, al heb ik het vinden in feite opgegeven. Ik ben in gedachten alle plekken, die ik kon bedenken langs gegaan en nergens iets van herkenning of herinnering. Ondertussen nog weer een hoop tijd met andere zaken verloren en pas aan het eind van de middag toegekomen aan wat inmiddels bijna dringend is geworden. Dat je dan in alle rust schroeven staat te selecteren, mag een fenomeen op zich heten.

 Waarom kilo's ongesorteerde schroeven zooi weggooien en het niet kunnen laten om er toch steeds wel iets uit te halen. Of omdat het iets raars is of omdat er redelijk wat van hetzelfde formaat aanwezig lijkt of om redenen die ik eigenlijk niet kan benoemen. Ondertussen krimpt de gereedsschaps- en klusrommel ziender ogen en dat wat overblijft verdwijnt geordend in dozen (het lichtere deel) of kratten. Wat die ordening van die soort spul betreft, kun je niet vaak genoeg verhuizen.

Ergerlijkst

 Gisteren een behoorlijk deel van mijn dag en energie aan het zoeken naar mijn accuschroef/boormachine besteed. Het enige stuk gereedschap dat ik nu zowaar nog ff nodig heb, is nergens maar dan ook nergens te vinden. Behalve dat ik de hele tent zeker tweemaal rond ben gegaan, probeer ik me ook te bedenken, wanneer ik het ding voor de laatste keer heb gebruikt en waarvoor dat was. Het is iets van een jaar geleden. Misschien iets meer, waarschijnlijker iets minder. Het was geen ondoordachte actie maar vooraf gepland. Accu's opgeladen en zo. Dus niet voor één schroef. Maar waar en waarbij??

 Ergerlijk dat het ding kwijt is. Ergerlijk dat het me zo dwars zit. Ergerlijk dat het net nu gebeurd.

 Het is het gevoel, waarmee je door Utrecht liep als je fiets (weer) was gestolen. Je blijft denken, zoeken en mogelijkheden nakijken. Dat kon af en toe wel maanden duren. Moet ik nu werkelijk gaan bedenken, dat er hier uiteindelijk toch iets gestolen is? Geen erg overtuigende gedacht en indien dan een knap domme dief om zich te beperken tot één ding en dan ook nog iets met een accu. Nee, het kreng moet ergens staan of liggen zijn gebleven, waar het niet bedoeld was. Maar waar??

Vaartje

 De ochtend ruimschoots gepasseerd en weinig meer gedaan dan van de ene naar de andere plek rennen. Allemaal noodzakelijk en deels nog belangrijk ook. Eindelijk komt er iets van een "indien, dan" om de hoek kijken. Waardoor de slepende procedure voor het eerst handen en voeten krijgt.

 Dat was het eerste dagdeel. Nu verder met pakken. Weinig selecteren meer, dus het zou snel moeten kunnen gaan. Ben benieuwd. Het voelt meer aan als een sterk verlangen naar een siësta. De veranderende slaap- waaktijden spelen op. Het is te kort dag geweest om al ingesleten te zijn. Zo na goed 8 jaar terug in oude gewoontes vallen gaat niet ongemerkt.

 Maar goed, het beste is waarschijnlijk om er niet zoveel over te lullen, maar gewoon te doen wat gedaan moeten worden. Als ik nog langer blijf zitten, val ik voor de Pc in slaap.

Buffers

 "Wat een hoop rotzooi kan een mens toch verzamelen!" Ik moet het nog maar een keertje verzuchten. Maar wat erger is. Wat een berg zooi hoopt zich door de jaren in je leven op, die de naam 'rotzooi' niet verdient en waar je toch eigenlijk weinig meer mee kunt doen, dan bewaren voor het geval je ooit misschien beroemd wordt. Kleine kans natuurlijk, al is het postuum ook niet uitgesloten. Maar het is laat genoeg. Laat de gekheid met de kippen op stok gaan. Dan kunnen we ons verder verbazen over wat je zoal oppot in je leven en ook na meerdere selectieronden nog steeds niet weg wilt doen, zonder dat je daar nou een dwingende reden voor zou weten te noemen, of zelf verzinnen.

 Ik heb borden, glazen, bestek, beddegoed, handdoeken, schroeven, spijkers, stoelen en nog wat van die dingen meer dan genoeg voor de eerst komende drie levens. Toch sluit ik niet uit, dat ik ergens de komende jaren val voor de verleiding van een nieuwe aanschaf in één, maar waarschijnlijker meerdere categorieën, die ik net benoemd heb. Onzin natuurlijk, maar waarom niet?

 Waar de schoen wringt is, dat ik nu al weet, dat de rest die er is, dan gewoon zal blijven. Een beetje hamsterachtig gedrag waar de zin van ontbreekt als het geen etenswaren betreft aan de vooravond van een winterslaap. Maar gelukkig zal ik het na het uitpakken niet meer hoeven in te pakken..

Verlengen

  Gisteren was het voor het eerst in jaren, dat een avond naar meer smaakte, dan bij gebrek aan beter in bed verdwijnen. Een avond die me tot iets probeerde te verleiden. Nu was de dag al knap slopend geweest en liet mijn controle van de randvoorwaarden enigszins te wensen over, maar het gevoel was er. Zelfs nog ff gebruik van gemaakt, maar me uiteindelijk niet laten meeslepen in nachtwerk. Maar de timing had nauwelijks beter kunnen zijn. Of moet ik zeggen, dat het wel erg op het nippertje is, zoals zo ongeveer alles in de afwikkeling van waar ik mee bezig ben?

 Maar goed het is er. Dat is zeker. Ook vanavond weer de energie om door te gaan met wat overdag verloren is gegaan in geregel en heen en weer geren. De 'lucht' is uit het gereedschap en de eerste dingen zijn ingepakt. De kop is er dus eindelijk vanaf. Morgen zou het snel kunnen gaan'. We gaan het zien.

 Helaas ook weer meerdere andere afspraken, maar gelukkig beperkt tot de ochtend. Het vertrek begint te leven en dat doet me deugd. Nu de boel voorzichtig blijven doseren. Niet dat ik straks al weg wil voordat het in feite werkelijk kan.

Spansels

 Wat zal dat straks heerlijk zijn, als je iets zoekt, je slechts vijf kamers, een werkhok, een gastenhuis, een kelder en twee schuren hebt, waar het kan liggen .... Ruim anderhalve uur lopen zoeken naar spankabels. Kabels die ik een paar dagen geleden nog in mijn handen heb gehad, maar nergens kan vinden. Stom. Zelfs onzin, maar toch.

 Het valt onder de categorie gereedschap, dus gelukkig was er niet de verleiding om de inhoud van de dozen te checken. Dat gereedschap staat in dozen en kratten in de huiskamer, de ooit als bar bedoelde ruimte, het gereedschaphok (Gek, hè?), de middelste studio, kelder en slingert verder nog los rond in het sporthok en op de zolder van de studio's. Dat er ook nog wat in huisje 1 lag en dat dat precies die spangevallen waren, die ik zocht, was me ff ontschoten.

 Dus wat geïmproviseerd en als ik dan weg wil rijden, valt mijn oog gelukkig op de klok: 11:49. Nog elf minuten om de dealer te halen, voordat de poorten voor de lunch worden gesloten. 10 km, waarvan de helft achterafweggetjes ... St. Yrieix is te halen in 7 minuten, maar met aanhanger waarop de lading "à l'improvise" is vastgesjord? Jammer dan, dat wordt na tweeën.

Eindstrijd

 Half elf en eindelijk tijd voor een kop koffie. Dit gaat de goede kant op. De realiteit komt met zo'n vaart aanstormen, dat er weinig keuze meer is. Het besef heeft grond onder de voetjes gekregen. Geen geaarzel of gedraal meer. Doen en goed doen. Speelruimte is verdwenen. Lullen kan later weer. Nu moet gedaan worden wat gedaan moet worden. Misschien niet simpel maar wel helder en zonder alternatieven.

 Auto weg, weer eens weg. Geen gedoe straks in de eerste maanden, als het ff kan. De rest van de dag zijn het gereedschap en ik tot elkaar veroordeeld. Maar gewoon aan een kant beginnen met bijeen leggen en wegstoppen en doorgaan tot de laatste stukken aan de andere kant in krat of doos zijn verdwenen. Tussendoor staan nog wat andere zaken op de rol zoals de papierzooi en reisvoorbereidingen. De dubbeltjes vallen steeds makkelijker op hun plek. Geen kunst want het aantal beschikbare plekken krimpt in rap tempo. Nog ff en het wordt zowaar nog overzichtelijk.

Onderbreking

 Het ene duurt veel langer dan gepland. Het andere wordt op het laatste moment afgezegd. Gat! Mogelijkheden, 'tuurlijk, maar vooral weer schakelen. Kan de boel niet gewoon een keertje lopen zonder al dat tussentijds geswitch? Het een volgehouden, omdat je wist dat er een paar uur rust zou volgen en nu is het enige alternatief om alsnog weer in de benen te gaan. Je gaat er niet dood van, maar irritant is het wel. Niks zitten doen, vind ik weer iets, dat niet bij het moment past, dus er wordt naarstig naar acceptabele overgangsalternatieven gezocht.

 Misschien is fikkie stoken wel een aardige overgang. Het ruimt op. Het houdt me bezig. En als extraatje ligt het gereedschap in de buurt om ingepakt te worden. Die ruimte moet leeg .... zou mooi zijn.

Pré-countdown

 Vroeg in mijn nest. Een redelijke nacht gehad. Nu hopen dat een redelijk actieve dag volgt. Het lijstje ligt klaar. Ik hoef alleen maar te doen en af te strepen. Het gereedschap ligt nog steeds te wachten op een geordend plekje in plastic krat of kartonnen doos. De grote stukken willen benoemd en waar mogelijk richting herenhuis verplaatst worden. En ik ben het eigenlijk wel een beetje zat. Dat moet toch te combineren zijn tot enige extra daadkracht, lijkt me zo.

 Wat zou ik zeggen? Woensdag? Woensdag als moment waarop het selecteren en pakken zijn langste tijd heeft gehad? Dan mag het opruimen nog ff doorpruttelen terwijl de focus naar het schoonmaken verhuist. Laat ik dat doen. Een doel. Helderheid. Net iets meer te doen, dan ik op mijn sloffen af zou kunnen. Kortom nog iets van een prestatie ook. Woensdagavond champagne!!

 Ik blijf er rustig onder. Dat is een goed teken. Onder het schedeldak ontwaar ik enige extra activiteit maar geen koorstachtige kortsluitingen. Alles onder controle. Wat overblijft is de uitvoering. Het domme doewerk. Een aanslag op het fysiek maar ontspannend voor de geest. Als na woensdag het fysiek op z'n lauweren kan rusten, is aan alle voorwaarden voldaan voor een acceptabele afsluiting. Enkel jammer dat ik daarna zelf moet rijden. Maar alles willen hebben is misschien ook wel een beetje teveel gevraagd.

Bijtanken

 Moe. Meer echt dan overdrachtelijk, dus maar gebruik van maken. Al een paar dagen belachelijk vroeg uit mijn nest zonder de nachtelijke uren optimaal te benutten. Ook het stress gerelateerde stijfheidsstelsel verliest aan stevigheid en dus draagkracht. Ik bedoel, nog ff en ik zak als een plumpudding in elkaar. Heftige dagen, overbodige maar daarom niet minder noodzakelijke energie spendering. De moorddrang en algemene vernietigingslust zakt weg. Langzaam, maar toch. Die oprispingen lijken deze week meer regel dan uitzondering. Dat kan en mag niet de bedoeling zijn.

 Het zou prettig zijn, als ik hier kalm en met een rustig gevoel kan vertrekken ook al is niet alles wat gepland en bedacht was mogelijk gebleken. Behalve dat het me een slecht idee lijkt om een paar dagen in opgefokte toestand door Europa te trekken, is het een knap beroerde manier om ergens de deur achter je dicht te trekken, als je er 15 jaar hebt geleefd. Je er ooit bewust voor hebt gekozen. Een mooie tijd hebt gehad en je door de mindere tijden heen hebt weten te worstelen. Zowel ik als de plek verdienen een waardiger afscheid, vrij van ongewenste smetten door laatste, voor de verdere tijd niet relevante vertroebelingen.

 Morgen hopelijk weer de energie om in te haken waar het een paar dagen geleden misging. In wil het selecteren en inpakken op tijd achter me hebben. Na het 'accepteren' en 'loslaten' is het tijd voor het bezinken. Weg er mee naar de diep gronden. Ik verlang naar een kalme zeegang.

Activeren

 Alles weer een keertje opgeschud en in het gelid geduwd, rijen sluiten, schouders er onder en voorovergebogen de tegenwind doorklieven. Laatste loodjes slechten. Afsluiting op de valreep. Verdere vertraging uitgesloten. Of ik zalig zal worden, weet ik niet, maar ik zal het maar geloven. De boel blokkeert niet alleen mijn kant op. De onvrede word breder, gezamelijk gedragen. Laat het doordringen, dat ploetert een stuk prettiger.

 Raar mechanisme, dat zowel vertrekkende als aankomende eigenaren staan te popelen en de allesmachtige der administratieve overbodigheden met een dikke vinger de overheveling van de pap onmogelijk maakt. Maar ok, intenties herwederom opnieuw uitgewisseld en versterkt. Het is geen haast, wat we beide hebben, maar we willen wel verder. Weg waar we zijn en verder daar waar we heen willen.

 Ik spring op en stort me op het vullen van de laatste dozen .... straks, na enige welkome maagvulling. Het menu ... Goed, dat ik daar aan denk. Daar moet nog wat mee. Zo gaat het van het een naar het andere. Stapelen. Schakelen. Invullen. Vormgeven. Bijstellen. In de wachtrij. Volgend onderwerp.

Pakkend

 Weer een afspraak gecanceld. Heerst er een epidemie van een of ander anti-mij virus?? Alles is zo ruim van te voren aangekaart, nergens had druk op de ketel nodig geweest om het gevraagde te realiseren en toch slaat de ene na de andere regeling op tilt. Wat is dit? Een ultieme stress-test? Ik loop inmiddels bijna permanent te tellen. De eerste 100 zijn zo goed als versleten, daar hoef ik geen kalmerende werking meer van te verwachten.

 Het is goed, dat ik geen ervaring met wapens heb en die dingen hier geen gemeengoed zijn. De scheidlijn tussen nuchtere berusting en moordende waanzin is dunner dan een vershoudfolie dik is. En maar ademen. Tenminste die luchtvoorziening dwingen tot kalme regelmaat ipv het naäpen van een vis op het droge.

 Een fles wodka zou helend kunnen werken, ware het niet, dat ik bij het idee al over mijn nek ga en bovendien betwijfel of het middel mijn functioneren goed zal doen. Ik kan de kater ook zo al voelen en dan heb ik het werkelijk aan mezelf te danken. Dat dit nu niet zo is, maakt, dat ik me nog steeds in de benen weet te houden. Dat hou ik graag zo. Blond kan niet meer, ben al grijs.

Diepvries

 Langzaam komt weer enige gerichte actie in mijn bezigheden. Twee dagen verloren aan een hoop gezeik. Teleurstellingen geïncasseerd en waar het niet anders kon ook doorgeschoven. Mijn gevoel over de hele verkoopprocedure is zelden of nooit boven het niveau van twijfelachtig gestegen en nu weer diep down in de min vertrokken. Absoluut geen goed gevoel, ondanks alle zogenaamde garanties.

 We zitten nou op vijf maanden vertraging en nog steeds staat geen handtekening op papier. Nog afgezien van alle ergernis en belemmeringen in de voortgang van de gewenste veranderingen in mijn leven, kan ik nou ook nog vanalles gaan terugdraaien, omdat het niet maart is geworden incl. alle mogelijke slagen om de arm, maar juni of juli gaat worden ...... als niet nog later, mocht het er überhaupt van gaan komen. Ik heb voor de grap al een keer geïnformeerd of het voor de Kerst gaat lukken. Als het zo doorgaat tillen ze het er nog overheen ook! Ergelijk. Hinderlijk. Irritant. Slecht gevoel heb ik hierbij en het is alleen maar slechter geworden en duikt verder en verder de min in. En desondanks maar doorzetten en volhouden. Succes!

Blondst

 Ga ik me nog weer druk maken over de hefboomwerking van de combinatie dom wicht en papierverstrekkende instantie?? Ik denk, dat ik dat maar beter niet doe. Ik word er niet vrolijker van, het lost niks op en veranderen doet het ook niks. Papierverstrekkende instanties zijn zo ongeveer het ergste, wat je kunt bedenken. Wat ik deze week in een halfuurtje, onder het genot van een kopje koffie, gratis en voor niks geregeld heb met de zeer vriendelijke secretaresse op het gemeentehuis van mijn woonplaats, staat in zo'n schril constrast tot de oerstomme reactie van een een wicht op de Nederlandse ambassade in Parijs, die duidelijk moeite had haar ene rondslingerde hersencel terug te vinden, dat is nauwelijks in woorden te vangen.

 Vier uur geweest, bijna weekend. Ff al dat werk, wat eigenlijk al lang klaar had kunnen zijn, afronden door de balletjes terug te spelen naar de aanvrager(s). Nog geprobeerd om de boel snel helder te krijgen, maar meer dan "pong" op mijn "ping" zat er niet in. Ambtenaren. Weten het altijd beter. Durven geen fouten toe te geven. Verbergen hun onvermogen achter regeltjes, die ze duidelijk niet begrijpen, want verkeerd toepassen. En ..... 17:00 zit het niksdoen voor die dag er weer op!!

Mistig

 Zes uur was het en het moet maar. Enthousiast of niet. Er is het een en ander dat toch ècht gedaan moet worden. Nog maar een koffie. Consequenties ff laten voor wat ze zijn, ongacht wat dat ook moge weze. Net als de beesten, niet verder denken dan de vulling van je buik. Niet verder ...... zei ik .... toch??

 Denken met het verstand op nul. Doe dat maar eens. Het gaat niet mèt. Het kan niet zonder. Iets uitschakelen om het te kunnen gebruiken. Is weer eens wat anders.

 Gelukkig zijn het twee knoppen. Dat maakt de afstelling iets minder onmogelijk. De E-knop naar 'off' en de R-knop naar 'max'. Nuchter denkwerk. In staat zijn om je eigen arm te amputeren om de rest te laten voortbestaan.

 Ik zou wel een goeie oude armagnac bij de koffie kunnen gebruiken. Een hoop sterks in huis maar niet de gewenste smaakvariëteit. Het verlangen duidt meestal op erg feestelijke toestanden. Maar wat in het ene extreem werkt, werkt misschien ook wel aan de andere kant van het spectrum. Dan om twaalf uur een ongetwijfeld rijkelijk begoten lunch buiten de deur en bij thuiskomst een siësta. Ik heb er nu al zin in, in die siësta.

Morningafter

 Ergens in de kale verlatenheid van het post-infernale landschap pruttelt een keteltje op een uit het lood staand fornuis. Niet ver daar vandaag beweegt iets in de laag puin, die verder reikt dan de horizon. Onder het geluid van kletterend ijzer en rollend puin is menselijk gekuch hoorbaar. In een langzaam uitdijende stofwolk klopt iemand het ergste stof van kledingresten, die zijn gekneusde en verschramde lijf maar zeer gedeeltelijk bedekken.

 Het is fris. De ochtendzon helder maar kil. Rechtop gekomen kijkt hij met samengeknepen oogleden om zich heen. Een muis schiet langs zijn voeten weg. Een eindje verderop vechten twee kraaien een geluidloos gevecht. Het is stil. Van het oorverdovende soort. Fracties van het gepruttel dringen door de stilte heen en trekken zijn aandacht. Hij probeert zijn rug te rechten, draait en valt in de richting van het geluid.

 Het kost enkele pogingen, maar dan lukt het hem zich te verplaatsen. Op weg naar het fornuis raapt hij links en rechts wat spullen op, blaast het ergste vuil er af en past ze in elkaar. Op een oude papieren zakdoek klopt hij een paar filters leeg, die naast het fornuis liggen en duwt dat in de zeef, die hij op het oude VanNelle blik heeft gelegd. Met een restant van zijn broekspijp pakt hij het keteltje en giet het kokende water over de verdroogde koffiedrap. Vagelijk ruikt het naar koffie. Met het blik in z'n handen loopt hij een eindje verder, rolt een steen in zitbare positie en denkt, terwijl hij door zijn knieën gaat, "Waarom, waarom weer?".

Verspilling

 Slechte dag. Zonde van het tijdverlies. Irritant de extra energie die nodig is om de boel in de baan te houden. Wat kunnen andere mensen toch "heerlijk" zijn en wat is het een godsgenoten genot, als je er niet van afhankelijk bent. Als ik iets niet kan gebruiken nou, zijn het dit soort verstoringen. De dag van vandaag naar de klote en maar zien en hopen, dat ik de schade daar toe weet te beperken.

 Ergens begint spijt zich in het systeem te roeren. Foute emotie en nog foutere gelegenheden die dit veroorzaken. Ik vraag er niet om, des te 'leuker' als je dan maar moet zien, hoe je de brokstukken weer tot een werkbaar geheel gemanoevreerd krijgt. Bovendien moet eerst het explosiegevaar zijn verdwenen. Grrrr. Waar is dat onbewoonde eiland?

Overkoken

 Piswoest. Een wandelende bermbom zonder externe explosieven. Een sudderende nucleaire kettingreactie. Een vulkaan die op het punt staat om zich met kegel en al de lucht in te blazen. De inversie van een zwart gat. De oerknal op herhaling.

 Dit is niet goed. Dit is meer dan slecht. Dit is bij 140 bergaf op de snelweg in de achteruit schakelen, terwijl een vrachtwagen op je achterbumper zit. Dit is migraine verwekkend. Kaleidoscoop voor beide ogen. Versplintering van zicht en denkvermogen. Dit heeft de stimulerende werking van een oud lijk op de erotische gevoelssnaren van een pedofiel.

 Tot tien tellen zal niks oplossen. Duizend zet volgens mij ook geen zoden aan de dijk. Nog ff en ik ram alles in elkaar om het vervolgens in de fik te steken. Heb ik er tenminste nog iets aan gehad.

Afgeknepen

 Slechte nacht, maar verklaarbaar. Bijna geruststellend, dat ik weer een beetje normale verbanden leg tussen dag en nacht. Maakt de reden voor de grotendeels doorwaakte nacht er niet minder om. Ipv een grootse vertrek in al z'n kleinheid, gaat het een vertrek met dichtgeknepen billen worden. Niet leuk en volstrekt overbodig waren de dingen gelopen over een eenvoudigere weg. Ik en deze plek is echter een combinatie, die het bestaan van woorden als 'simpel', 'eenvoudig' en 'vlot' negeert. Alles moet moeilijk, ingewikkeld en langslepend. Wat dat betreft blijft het vertrek dus in het teken staan, dat hier al jaren heerst.

 Nog één dag, nog één poging om de boel niet compleet in een kramp te laten schieten, maar ook die zal wel niks opleveren. Voorbereidingen voor een ommezwaai op het laatste moment zijn al opgestart. Ondertussen doen we maar alsof niks aan de hand is en gaan voort met wat hoe dan ook moet gebeuren. Was, afwas en de weerbarstige laatste loodjes.

Scheiding

 Zelfmoord is een mechanisme, waarbij je je tot consequenties ziet gedwongen, waar je relativerend vermogen geen grip meer op heeft of je het vermogen die grip ontzegd. Ik ken het niet mbt het voortbestaan van mijn leven, maar wel mbt de invulling ervan. Er komt ergens altijd weer een moment, waarop al het gelul en ander relativerend gedoe als groene zeep van een paling glijdt. Hoe kom ik hier op? Kan een vraag stommer? Nauwelijks. Er hangt veel herkenbaars in de lucht. Spijkers. Koppen. Slaan. Gaan. Banaan.

 Ik heb me inmiddels zolang ingehouden, begrip getoond en waar het niet lukte het wel geprobeerd. Alles heeft een eind en d'r is weer een eind, dat in zicht komt. Consequenties zullen me dan worst zijn, blaren neem ik voor lief. Al die maanden vertraging, het hinken op twee onnodige sporen en straks, als het verkeerde puntje bij het foute paaltje terecht komt, heb ik geen poot om op te staan. Een berg geld verklooid, tijd verloren en verzeild in een web van haast onontwarbare praktische consequenties. Hoelang moet je daar begrip voor hebben??

Koolzuurvrij

 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
  Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.

 De kracht ligt in de herhaling.
 of zweveriger:
 Een mantra vereist continuïteit.
 
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.
 Adem in, adem uit.
 Komt goed, gaat lukken.

2016

 "Slechts" een blognummer, maar zoals eerder benoemd hebben de laatste nummers ook sterke associaties met jaartallen. Bij deze ga ik dus de toekomst in. Als vanzelf komt dan de vraag in je op "Hoe zal het dan zijn?". Weet je natuurlijk niet. Kun je niet weten. Is goed, dat je het niet weet. Dat houdt je echter niet van wensen, hopen of speculeren af.

 Dus ... Waar ik zal zitten, lijkt me geen werk voor de kristallen bol. Wat ik dan doe, ook niet. Maar dat gaat al richting kantje. Hoever zal alles af zijn? Is het verlopen naar wens? Niet getrakteerd op nieuwe obstakels? Een beetje geaccepteerd in het dorp? Taalvaardig? En zo zijn er nog wel een paar A4-tjes vol te krijgen met vragen. Vragen, die zich naar verloop van tijd zelf zullen beantwoorden. We kunnen ze dus laten rusten.

 Waar ik wel benieuwd naar ben, is wat ik met de ruimte en de energie ga doen, die vrijvalt, als ik deze plek met al z'n beslommeringen achter me heb gelaten. Begint er ergens iets te kriebelen en wil ik meer? Vast! Maar wat? Niksdoen is een kunst, waarvoor deze maatschappij je niet de vaardigheden meegeeft. Vind ik werkelijk mijn rust? Kan ik iets met die rust, als ik 'm gevonden heb? Of verval ik terug in oude, verafschuwde patronen? Ik ben benieuwd. Ik ben werkelijk benieuwd. Weet je wat? Ik laat me verrassen.

Ochtendgloren

 08:17 De eerst lading was hangt en de volgende draait alweer in de machine. Het ruikt heerlijk buiten en ik vind het niet eens maf, dat ik er op dat tijdstip rondloop. Voorjaar heeft altijd al iets stimulerends gehad. Enkel op de aanrollende golf van nieuwe mogelijkheden springen en je er niet vanaf laten keilen. Ergens in augustus - september kun je je er met goed fatsoen af laten rollen. Heb je tijd genoeg om krachten te verzamelen voor de lange, saaie winteravonden.

 Een mooi begin van een dag, die het verschil kan gaan maken tussen voortstruikelen of voortvlieden. De laatste kans om de voorwaarden te realiseren voor een fatsoenlijke en voortvarende afhandeling van Frankrijk en een soortgelijke opstart in Roemenië.

 De rest van de tijd kan opgevuld worden met de welbekende ruimende bezigheden, papierwerk en verkoopperikelen. Kortom straks champagne of een koude douche.

Maf

 Een meevaller uit een volstrekt onverwachte hoek. Ik kan het nog steeds niet geloven. Zeker als ik aan de papierwinkel denk, die het vertrek uit Nederland ons in 1999 gekost heeft. Officiële verklaring van vertrek. Iets met emigreren .... het werd toen allemaal ineens heel echt. Apart formulier voor het afsluiten van de belastinghistorie, etc. etc.

 Hier ... dus ... niks. NIKS!! Geen papier, geen registratie of afsluiting van wat dan ook. Weg is weg. Het is netjes om de gemeente dat te laten weten en dan is het afgelopen. Minder dan 6 maanden in het land betekent geen belasting betalen .... Ik begin te snappen, dat het hebben van drie huizen zo z'n voordelen kan hebben.

 Een terughoudende belastingdienst .... en dan ook nog een Franse ..... Dat ik het mee mag maken.

Verlezen

 Zinloze tijdsverspilling. Beter kijken had de onzin voorkomen. Opdreef zijn heeft ook zo z'n nadelen. Vlug, vlug. Half werk. Teveel vooronderstelling. Slordig. Teleurstelling en tijdverlies voor eigen rekening. Stom.

 .... maar een heerlijke rit door het prachtige landschap van het zuiden van de Haute-Vienne.

Overdrive

 Waar zijn de ochtenden gebleven, waar ik in alle loomte de dag uit de startblokken liet komen. Vanuit mijn bed in de auto, kan eens een keer gebeuren, maar niet de rust hebben voor mijn kop koffie, omdat vanalles staat te dringen om gedaan te worden, gaat een stapje te ver. Dat gaat de ongewenste weg op bij de eerste de beste afslag. En dat met een gretigheid die verstandsverbijstering doet vermoeden. Hé, sukkel, terug!

 Ff schakelen en dan graag de andere kant op. Overdrijven is een kunst, die slecht met terughoudendheid beoefend dient te worden, tenzij het om feest, lol en cadeau's gaat. Kouwe douche en een kalmeringstabletje. Straks ga ik nog een baan zoeken ook. Het moet niet te gek worden. Adem in, adem uit. Rondje extra rond het meer en een Tokay Pinot Gris voor bij de lunch.

 Laten we nou niet heiliger willen wezen dan de Paus. Een beetje op tempo komen was nodig, maar geen Nederlandse snelheden aub. Zelfs het Franse "Joie de vivre" is niet meer wat het geweest is en derhalve geen gewenste maatstaf voor wat komen gaat. In zo'n vaart ga ik straks enkel frustraties verzamelen. En dat is het laatste wat in de planning staat. Rustiger aan dus. Dieselen ok, maar meer niet. De extra vrijkomende energie kan ik beter aan de leukere zaken verspillen, die er maar al te vaak bij inschieten.

Overwerk

 Met tegenzin en een hoop overredingskracht ... 12 uur. Moet niet alleen, maar is ook genoeg. Het neigt naar overdrijven en daar hou ik niet van. Niet bij bezig zijn. Niet bij verplichte nummertjes. Maar ok, het is prettig, dat ik er toe te bewegen ben. Misschien kan ik zo iets sneller tot de gewenste ruimte komen. Morgen verder. Nog één plek waar qua klusmateriaal en gereedschap het selecteren belangrijker is dan het bijeen rapen. Dan moet het grote bij elkaar vegen toch bijna kunnen beginnen.

Merde!

 Zo kennen we "de Fransen" weer. Afspraken maken en ze zonder tegenbericht niet nakomen. Heeft het een bepaalde zin om op het moment van vertrek met dezelfde ergernissen geconfronteerd te worden, als toen we er net waren?? Blijkbaar moeten kringetjes kost wat kost gesloten worden. Nu afwachten wat die lulhannes voor klote smoes te berde weet te brengen, mocht hij zich al geroepen voelen tot het geven van enige uitleg.

 Jammer zo'n smet op een verder gladjes verlopen dag. Weer veel en vooral veel verschillende dingen gedaan. En, raar maar waar, het is nog niet afgelopen met de bezigheden voor vandaag. Geen grootse zaken, maar een hoop van die kleine, irritante obstakels uit de wegruimen, voor ik me ga laven aan een ongetwijfeld vrijwel storingsvrije nachtrust.

 De ruimte groeit. Een eind is echter nog niet in zicht. Het kan snel omslaan. Het zit als altijd in kleine dingen, die de grootse click uitmaken. Het moment is voelbaar nabij, maar weet zich voor het moment nog aan mijn zicht te onttrekken. Heerlijk moet het zijn als de lawine van de laatste resten afgaat en ik er behendig op balancerend meestuif ipv er door bedolven wordt. Zoals altijd weer is enkel doorgaan de manier om het te bereiken.

Wensenlijst

 Ipv van korter wordt het lijstje steeds langer. Het karakter verandert wel. Van 'moeten' gaat het richting 'willen'. Ineens is er een hoop wat je nog ff zou willen doen. Dingen kopen, alsof je de rimboe ingaat voor eeuwig, en plekken bezoeken. Mn dat laatste speelt op. De weemoed klotst langzaam tegen de bovenkant van mijn gemoedsdrempel.

 Terug naar de omgeving waar het ooit begonnen werd met het pogen een droom te realiseren. Les Eyzies (de Tayac), Sarlat (la Canéda), Souillac, Martel, Creysse ...... Le Colombier. Een van de bijna ontelbare Colombier's die Frankrijk als plaats-, plek- of huisnaam rijk is. Maar ook plekken waar de waardering van recentere datum is zoals Toulouse, Périgueux en Brantôme.

 Ook hier gaat het kiezen worden, waarbij praktisch gezien Toulouse in de wachtkamer kan. Daar kan ik, met een tussenstop, bijna heen vliegen vanaf de oprit van mijn nieuwe huis. Bij wijze van spreken dan. Dus misschien lukt het nog om een dag door het grensgebied van de Dordogne en de Lot te struinen. Afscheid nemen ..... altijd al een hekel aan gehad.

Vulsel

 Bijna 130 pageviews in een ochtend. Dan kijk je toch eens of er niet ergens iets misgaat. Maar nee, hier wordt stug door mijn blog heen gewerkt. Laat de persoon zich vooral niet betrapt voelen, want veel meer dan 'sec' de activiteit zie ik niet. Goed ook voor het moment dat ik geen nauwkeurigere statistieken heb, want ik heb er niet de tijd voor om me d'r in te verdiepen.

 Het eerste dagdeel zit er bijna op en is verloren gegaan aan geregel. Geregel waarbij ik een illusie armer ben geworden. Stuur je een pakketje brieven op voor een speciale gelegenheid, heeft de post geen fatsoenlijke postzegels meer of de miep, die me holp niet de capaciteit om de juiste combinatie uit te dokteren. Lelijk zo'n geprinte frankeerzegel. Een etiketachtig iets waar het desinteresse om er iets van te maken vanaf straalt. Wel willen innen maar geen zin meer om er iets leuks tegenover te zetten. Ongetwijfeld weer stukken goedkoper. En de wereld weer een stukje saaier.

 Poetsmiddelen gekocht en een afspraak voor het onderhoud van de grasmaaier gemaakt. Was opgehangen, machine weer gevuld en hoppa de ochtend is de deur uit. Laat de middag maar komen.

Week

 Maandag. Zoals aan het begin van iedere week weer. Desondanks krijgen de weken steeds iets aparters. Zo is dit de week voor de voorlaatste week in Frankrijk. Een week waarin ik eigenlijk op mijn reet had willen rusten en een beetje genieten van de laatste blikken over de aanwezige pracht, fikkie stoken en misschien zelfs wat grasmaaien. Dat gaat het zeker weten niet worden. Het weer is er, daar valt niks op af te dingen, maar de agenda worden gedomineerd door de activiteiten, die me al weken bezig houden. Zelfs de avonden zullen hun aandeel moeten gaan leveren. Je kunt dan wel niet meer uren in een dag duwen. Daarvoor kun je de aanwezige uren natuurlijk wel beter of laten we zeggen intensiever en completer gebruiken. Vermoeiend en dan ben ik nog niet begonnen.

Volgehouden

 Yeah!! Bijna negen uur. Een dag van ruim 10 uur. En het mooist vanalles is, dat het ergste tafelleed is geleden. Wat een haast vergeten vasthoudendheid. Een pitbull waardig. Een stuk of tien keer de neiging weerstaan om het werk naar morgen of verder door te schuiven. En af is het natuurlijk nog niet, daar was het werkelijk teveel voor. Maar het is van stof ontdaan. De zin is van het onzinnig gescheiden. Alles is door mijn handen gegaan en vitueel gewaarmerkt. Morgen hoeft het alleen op volgorde gelegd en weggestopt te worden. Direct maar in een doos, die dan 10 jaar ergens in een hoekje, ongeopend kan blijven staan om vervolgens ongezien in het vuur te verdwijnen.

 Het vordert kortom, maar een gevoel van ruimte is er nog niet. De deadline hijgt in mijn nek en voor mijn gevoel is er nog steeds meer te doen, dan er tijd resteert. De komende dagen weer verstorende afspraken. De andere plek gaat ook nog een dag kosten. En dan is de week al weer bijna om en kan ik de overblijvende dagen makkelijk op twee handen kwijt. Daarbij ziet het ernaar uit, dat het weer om gaat slaan. Korterom, we benne er nog niet.

Beeldenstorm

 Al een hoop gedaan en nog niet achter mijn Pc vandaan geweest. Het typeert de dag en de bezigheden, waarmee ik voor vulling zorg. Ondertussen draait de wasmachine rondjes 'en permanance' en staat water te warmen op het fornuis. Dàt, waar het vandaag om zou moeten gaan, ligt echter nog onaangeroerd achter mijn rug. De ronde tafel bedekt met zo'n 30-35 cm hogere laag papierzooi en andere papiergerelateerde rommel in diverse stadia van opruimen. Nog ff en dan wordt het diep ademen halen, een banaan zoeken en gaan!

 Zal me straks vast versteld laten staan, als het kleurrijke tafelkleed opduikt onder de stap voor stap verdwijnende papieren. Vooralsnog heeft het meer een respectafdwingende werking van het formaat 'Himalaya'. Iets wat zo, op een haast organische wijze tot stand is gekomen, heeft meer recht op een voortbestaan dan de pindakaasvloer van meneer Schippers. Dit is kunst, die recht uit het hart van het leven komt. Dit is geen bedachte onzin. Dit is papier voor papier gegroeide realiteit. Unesco waardig. Eenmaligere dan dat stomme beslapen bed, dat voor ruim een miljoen dollar is aangekocht door iemand, die iets heeft met vuile bedden in combinatie met een teveel aan geld.

 Ik zal er nog eenmaal een blik op gooien vol van sentimenten. D'r is weinig kenmerkender voor de afgelopen jaren dan deze tafel. Opgeruimd zal niet alleen deze versie, maar het verschijnsel 'an sich' mijn leven verlaten. Het kon omdat het kon, maar dat kan straks niet meer.

Appèl

 De nacht verandert nauwelijks onder de invloed van de toegenomen activiteit. Het gaat in étappes, begint te vroeg, eindigt nog vroeger, herbegint en dan zou ik er best de hele dag in kunnen blijven liggen. Zeker met van die erotisch getinte uitsmijters van de laatste dagen. Dan draai je je toch makkelijker nog een keer om dan het dekbed aan de kant te gooien. Nooit gedaan die dag in bed en nu kan ik me dat niet eens permiteren.

 Er wordt op mij gewacht. Niet door de honden, die starten tegenwoordig nog trager dan ik. Nee, dozen, rommel, papieren en een nog steeds niet soepel lopende organisatie. Het kiezen is vandaag niet zo moeilijk. Mijn lijf protesteert. Geen grootse ingrepen dus. Ik heb er nog één te gaan. Een normalere, minder fysieke dag gaat het worden. Ik ga het me nog niet bekennen, geen innerlijke weerstanden wakker maken, maar het zal de administratie worden, waar ik me vandaag op ga storten. Afgewisseld met enige zeer huishoudelijk getinte klusjes. Muziekje eronder. Ramen en deuren wagenwijd open. En voor de rest weet ik straks meer.

Idealiseren

 Een paar dagen als de huidige maar dan graag van 48 of liefst 96 uur. Geen switchen, schakelen, stoppen of opstarten maar doorknallen. Van het een naar het andere. Door, door, door. Dat zijn de productiefste maar ook de mooiste momenten. Ineens lijkt het alsof de wereld zich naar jouw wensen voegt. Nu ben jij het, die waarschijnlijk eindelijk invoegt op de bestaande paden, maar het gevoel dat het omgekeerd ligt, is van een stimulerende grootte, waar ik geen evenknie van ken.

 Vandaag ging het van twaalf tot na zessen en dan moet opgeruimd worden wat met moeite naar buiten is gewerkt, omdat beter niks buiten kan blijven liggen, deuren dicht moeten en het licht sowieso uit zal gaan. Schakelen tegen wil en dank. Bedenken waar je de avond mee gaat stuk slaan. Afwegen. Discussie. Opnieuw opstarten. Met alle risico's op het puntje van hun stoel.

 Dan dringen de banaliteiten het ideale plaatje binnen. Er moet iets gegeten worden. Eigenlijk ben je best wel moe. En, wat erger is, zoveel zin om nu weer wat anders te gaan doen, heb je eigenlijk niet. De vaart is dan al ruim uit het systeem verdwenen en het systeem vindt het eigenlijk wel best. Of ik daar zo blij mee ben, vraag ik me tegenwoordig niet meer af. Ik prik en probeer wat en als dat geen nieuwe activiteit oplevert, gun ik morgen de kans om het beter te doen.

Ruimen

 Het zijn bergen die verzet worden. Imaginaire maar daarom niet minder heuse bergen. Weer een dag waar ineens mogelijk blijkt, waar weken, zeg maar gerust maanden tegen aan gehikt is. Eigenlijk zelfs jaren in dit geval. Het gereedschapshok. Een kleine, bijna tot aan de nok gevulde ruimte met voornamelijk overbodige spullen. Bergen verfblikken van vorige eigenaren. Een warboel aan roestige spijkers, schroeven en minder duidbare constructiehulpmiddelen. Voorraden voor momenten die nooit meer gaan komen. Niet zozeer omdat ik vertrek, maar omdat de werkzaamheden zijn gedaan of de gebruikte materialen inmiddels compleet zijn veranderd.

 In plaats van ooit eens goed uitgemest te zijn, is er alleen maar bijgepropt. Deels triest, deels komisch maar voor het grootste deel wat overal verder op de plek te zien is: Teveel ruimte maakt lui qua opruimen.

 Die bezem is er dus eindelijk doorheen gehaald. De auto staat weer afgeladen vol te wachten om de recyclelaars een plezier te doen. En een tweede rit zal zeker nodig zijn. Veel metaal maar vooral toch een nauwelijks te beschrijven hoeveelheid overbodigheid want kapot of eenmalig gebruikt of achter de hand gehouden voor de zekerheid of gewoon omdat het waarschijnlijk zonde leek om het weg te gooien of omdat dat laatste gewoon werd vergeten.

Overtreffen

 Eerst ging het sneller. Toen ging het snel sneller. Inmiddels gaat het sneller sneller. We zouden langamerhand zo beetje op z'n snelst bezig moeten zijn of is het het streven om oude records uit de boeken te werken? Twee of drie dagen zoals als gisteren en mijn Franse leven, of wat er van over is gebleven, staat netjes opgetast in stapels dozen, kratten en kisten. Moet de vaart er wel in blijven en dat is vermoedelijk toch teveel gevraagd. Het ging en gaat met pieken en passen op de plaats. Waarom zou dat ineens anders zijn?

 Toch gaat het in z'n geheel steeds sneller of misschien moet ik van 'vlotter' spreken. Minder denkwerk, sneller beslissen, efficiënter in de handelingen, langer achtereen bezig, meerdere bezigheden parallel aan elkaar en de critici in de zijlijn doen er het zwijgen toe.

 Lekkere dag gisteren. Mooi, nee prachtig weer ook en dat gaat nog ff zo blijven. Enige externe medewerking kortom. Behalve dat dat tijd zou worden, is het vooral aangenaam en maakt het het mogelijk om bij alles, waar je mee bezig bent, ook een beetje tussendoor te genieten. Je kunt zonder problemen in en uit lopen. Ff op een van de trappen zitten. Een moment tegen een deursteil leunen. Je blik de verte in laten dwalen terwijl je dozen verplaatst. Een lekker gevoel, een prachtig zicht en het ruikt heerlijk, zowel 's morgen, 's middags als 's avonds en steeds weer anders ook. Voorjaar, zomer en winter. Een dag of wat langer zal dus geen straf zijn.

2000

 The Wall ..... heeft het een aantrekkingskracht op mij gehad, waar ik nu pas de gevolgen van overzie of is het iets, waarmee ik bezig ben en nu naadloos past in de lijn, die al jaren geleden is ingezet?? Snap het, zie het, maak er wat van!

 Van The Wall naar The Platters. Die me kent, kan me volgen, al zal ook dat moeite kosten. De gekluisterde mens. Of dat nou achter muren is of in harten, het raakt me. Vrijheid. O zo belangrijk, maar onmogelijk, als je geen grenzen accepteert.

Muren

 Slechts op halve versterkersterkte, maar bijna pijnlijk voor mijn oren don- en dendert The Wall door het huis. Ramen en deuren staan open. Buren kunnen ongetwijfeld meegenieten. De perfecte muziek voor de laatste loodjes. Onwillige, loodzware laatste loodjes.

 Het alleen-zijn is me de afgelopen jaren vaker een genot dan een handicapt geweest, maar het begint zwaarder en zwaarder te worden om alles steeds maar weer solo over de bühne te jagen.

 "Is there anyone out there ...."

 Precies. De muziek valt vandaag op z'n plek alsof ze ervoor gemaakt is.

 Ik ben geen aanhanger van voorbeschikking en gelijksoortige zijwegen in het menselijk denkpatroon. Maar inmiddels heb ik wel zoiets, dat ik deze laatste acht jaar nooit tot een fatsoenlijk einde (Bijna .....) had kunnen brengen, als daar niet het leven aan vooraf was gegaan, dat ik heb gehad. Je kunt de boel natuurlijk ook omdraaien .... Dat bedoel ik. Maar toch!

 Het gaat een belangrijke dag worden vandaag, zo die het al niet is. Eentje die water scheidt. Het maakt niet uit op welke manier ik me er doorheen sla, maar er doorheen ga ik. Desnoods zo dronken dat een tor zich nog zou schamen of (vrij naar Mike) een vouwfietsje moeite zal hebben me bij te benen. Vandaag worden de definitieve peilers voor de komende jaren geslagen. Pijnlijke voldoening.

Pseudoïsch

 Mij is het erg naar Champagne, maar de laatste loodjes weigeren verzameld te worden. Selecteren, selecteren en nog meer schiften. Het vermindert de omvang, maar laat de kern onaangetast. Joe Cocker zingt "Unchain my heart" en ik kan dat niet anders dan beamen. Laat me los! Laat me gaan! Hou op met je aan me vast te klampen. Accepteer je verlies. Ga je eigen wegen en laat mij de mijne.

 Dat alles natuurlijk overdrachtelijk met een vleugje 'meta'. In de kern, daar hebben we de kern weer, is het echter precies hetzelfde. Yoland wilde weg. Eerst uit Frankrijk, toen ook van mij. Uiteindelijk heeft ze het hele leven verlaten. Zonder eigen initiatief, zoals met alles in haar leven, als je erop terugblikt. Sindsdien is er iets dat alle voortgang blokkeert en hoewel er geen rationele verklaring voor te geven is, verdenk ik Yoland van dwarsliggerij. Ze wilde altijd overal bij betrokken zijn, maar graag zonder verantwoordelijkheid. Klopt niet helemaal, maar hoe haar paden ook liepen, ze wilde graag aankomen, maar niet 'betalen' voor het noodzakelijke tanken.

 Laat maar zitten. Wel interessant, maar niet ter zake doende. Ongetwijfeld ben ik het zelf die stokken tussen mijn spaken steekt. Ooit zal ik het hopelijk snappen. Nu schenk ik me een Prosecco in, in afwachting van de Champagne.

Vormverlies

 Ben ik mezelf kwijtgeraakt of heb ik mezelf teruggevonden?? Allebei, denk ik. De mezelf van de afgelopen jaren kan het tempo haast niet meer bijhouden en zal moeten afhaken als het zo doorgaat. En dat geeft niet. Mijn oude 'ik' is weer op de kar gesprongen en kan nauwelijks wachten tot hij de teugels mag overnemen. Rare mengeling van herkenning en verlies. Je went aan alles, zoals al zo vaak geconstateerd, ook dus aan wat je eigenlijk niet wilt. En als je daar dan afstand van moet doen, gaat dat dus wederom niet zonder slag of stoot. Mensen zijn rare wezens. Nog zo'n met regelmaat terugkerende constatering.

 Raar dus, dat vasthouden aan iets wat je eerst helemaal niet wilde. Ga ik strak nog terugverlangen naar wat ik zo verafschuwd heb? Kan me dat eigenlijk niet voorstellen. Ook een ongewenst bestaan krijgt vorm als het lang genoeg duurt. Dat veranderen, schuurt natuurlijk, kan niet anders. Minstens zo vanzelfsprekend moet ergens nog iets van de oude vormgeving rondslingeren, waardoor terugkeer in die sjabloon eenvoudiger zou moeten zijn dan het inslijten van een compleet nieuwe. We gaan het merken binnenkort. Zeeeeer binnenkort.

Vaart

 Wat een prachtige dag. Met plezier mijn bed uitgekomen. Wanneer is dat de laatste keer gebeurd?? De tweede aanloop voelt goed. Laat ik hoop dat mijn gevoel me niet bedriegt. Dan kan eindelijk die tot terughoudendheid manende voet van de rem.

 Vandaag maar weer een dagje pakken en opruimen maar ook controleren of ik het zicht op de administratiefkant niet kwijt ben geraakt. Teugels moeten strakker. Met de dag gaat het tempo verder omhoog. Fouten kan ik me eigenlijk niet meer permitteren. Alles wat ik doe moet zitten. Mijn grepen vast en feilloos zijn. Steile wand kletteren zonder zekering. Er is nog maar één weg en dat is: verder!! De terugweg is weg, foetsch, geen alternatief noch mogelijkheid meer.

Stroomversnelling

 De tijd loopt me voorbij. Ik moet in de benen om aan te klampen. Mijn leven is zonder overleg vooraf in een hogere versnelling gegooid. Het gaat over en onder me door en ik probeer de teugels in handen te houden. Bijsturen. Beetje hollen. Een hoop verbazing. 'Dynamiek' heet dat, als ik het me goed herinner uit een ver weggezakt verleden. Het heeft wel wat, maar ook iets weg van een achtbaan, waarbij je steeds je handgrepen moet vernieuwen en je iedere keer maar hoopt, dat je goed gegrepen hebt.

 LpM voor een dag verlaten. Er moet meer op de schop. Het is een rommeltje. Het neigt naar chaos. Ik dans. Ik spring. Ik zing. Ik zucht. Nog een uur of wat bramen vernietigen en ik kan een dag eerder terug dan gepland. Goed want de notaris heeft nieuwe mogelijkheden geopend en ik moet iets met een procuratie voor het verplaatsen van een van mijn auto's. Ik moet zoveel. Ik heb er jaren op zitten wachten. Het had allemaal mooi gedoseerd gekund. Maar nee, alles komt bij elkaar op één moment en luistert nauw. Heerlijk en ook weer niet!

Explosief

 Het ergste gevaar is inmiddels geweken. Ik ben benaderbaar zonder gevaar voor eigen leven. Pfff ...... instanties. Ongezonde instellingen. De onvoorstelbare arrogantie van een of andere trut, die behalve dat ze jou absoluut niet kent ook nog de wijsheid in pacht denkt te hebben, de grootst mogelijk onzin produceert en een informatieve vraag mbt de zin van het gevraagde, ziet als een persoonlijke aanval. Als ik tot een moord in staat geacht moet worden, is dit toch wel een van de meest voor de hand liggende momenten.

 Het speelt nou alweer bijna veertien dagen en behalve traag en dom wordt een vooringenomenheid tentoon gespreid, waar je een hele compagnie aan tenen voor nodig hebt om de plaatsvervangende schaamte enigszins tot uitdrukking te kunnen brengen. Ooooo ..... en dan beseffen, dat er alleen meer en meer en nog meer van dat soort instanties bij zullen komen, waar steeds dommere wichten hun complexen kunnen botvieren op argeloze vraagstellers.

Smeersel

 Een dag 'verloren' aan regelarijen. Het zal de komende weken nog wel vaker gebeuren. Instanties willen papieren en papieren verlangen naar instanties. Het kost uren, kilometers en bergen ergernis, omdat het ambtenaren zijn, waar je ze moet zien los te peuteren of die je bestoken met onbegrijpelijke noodzakelijkheden.

Aftikken

 Ingewikkelde dag. Verkeerd begonnen door een bijna vergeten afspraak. Dan de aflevering van iets waar je al meer dan een week op zit te wachten. De noodzaak een deel van het zooitje door te sturen. Gedoe met verzendingswijzen en pakketafmetingen. En uiteindelijk de notaris waar je iets mee wilde, maar het middaguur daar weer tussen kwam.

 Kortom geen rustig ontwaken. Geen woordgepuzzel om de dag of andere zaken te benoemen. Zelfs geen koffie. Maar ok; eigen schuld, dikke bult.

 Uiteindelijk is alles afgehandeld,. De dag verbruikt en ik in een wat dubieuze stemming.

Sloopwerk

 De Billie's afgebroken! Dan ben je toch een heel end met het inpakwerk, of niet? Nooit gedacht dat ik die krengen ooit nog eens zou meenemen, maar hen wacht een schone taak op de nieuwe plek. Nuttig maar volledig uit het zicht. Van schoonheid kun je de verder praktische en vernuftig in elkaar zittende dingen tenslotte niet betichten.

 Nou een stuk of 20 à 30 of meer keer die twee trappen op en af en de bovenste verdieping is klaar voor de overdracht. Ook de eerste verdieping is zo goed als gedaan. Dus nu toch maar beginnen met die laatste dingetjes in dozen stoppen, ook de rondslingerende zooi op de begane grond. Allemaal dozen waar dan "Diversen" op komt te staan. Slordig maar niks aan te doen.

 Met het gereedschap en de schroef- en spijkerzooi in kratten komt het eind van het dozen vullen in zicht. Ergens rond de 120/130 grote dozen ga ik eindigen. Met 45 boekendozen, niet allemaal gevuld met boeken, een tiental kratten en dan de grotere en vooral onhandigere spullen. De hoeveelheid verbaast me niet. Deels redelijk ingeschat en deels werk je er natuurlijk ook naar toe. Allez laatste loodjes ..... here I come.

Noodrantsoen

 Dat gaat dan toch die beruchte greep in het nekvel worden met links en in één beweging door met rechts een hand peper in de reet stoppen, anders zie ik de dag vandaag niet uit de startblokken komen. Het is niet eens onwil. Het is meer, dat ik het allemaal wel best vind. Eigenlijk ben ik erg makkelijk. Tè makkelijk als het op een leefomgeving aankomt, die ik in mijn eentje bestier. Die dozen zouden daar rustig een paar jaar kunnen staan, zonder dat ik me daaraan zou ergeren. Ik zou gewoon niet meer in die kamer komen en dan is het probleem opgelost. Wat ingepakt zit, kan ik allemaal missen in het dagelijkse doen en laten. Dat zegt wel wat over die meer dan honderd gevulde verhuis- en/of boekendozen.

 De aarzeling van gisteren en dus ook vandaag heeft dan ook deels te maken met de stap dat nòg meer inpakken wel consequenties gaat hebben voor wat ik nog wel kan en wat niet meer, want ingepakt. Wat wordt het noodpakket, dat ik voorlopig het opbergen in een doos ga besparen?? Een paar kleine bordjes, een koffie- en een theemok, een set bestek, een 4-tal pannen, kommetje voor de ontbijtgranen en een paar glazen natuurlijk. Gaat het daar mee lukken of zie ik iets over het hoofd??

 Minder dan één doos aan instrumentarium en dan nog een doos voor de ontbijtvoorraad, pasta, oliën en kruiden .... Twee onmisbare dozen .... Ok, nog een doos voor de kleren en eentje voor wat gereedschap, de rest is luxe ballast. Geen verhuizer nodig. Het zou met gemak in de bagageruimte van mijn auto passen.

Voorbereiden

 Dat was februari. Dit is maart alweer. De 2000ste komt in zicht. Woorden gaan even vlotter dan de plaatjes, die mogen enige extra aandacht, voordat de draad weer breekt. Maar er is meer dat aandacht behoeft en extra ook. Zien wat we vandaag voor elkaar gebokst krijgen. Dozen, kratten, misschien iets met de afwijkende vormen en maten zoals klokken, schilderijen, spiegels en dergelijke.

 Geen idee vooralsnog. Er valt geen onwil te bespeuren, dat is al een pré tov van de dag van gisteren, al begon ook die niet met de hakken in het zand. We laten het gebeuren (of niet) over ons heen komen.We zien wel. Eerst van het steeds zeldzamere moment profiteren, dat ik zin heb in een tweede bak koffie.

 Het wordt een beetje rapen en schrapen vandaag. Op de schaal van afkeer net een stapje hoger dan selecteren. Het moment waarop ik meestal de neiging heb om de boel de boel te laten. Gaan we dit keer niet doen, maar daarmee wordt het niet ineens een bezigheid, die ik fluitend en wel over de bühne zal voeren.

 Over fluitend gesproken ..... daar is de fluiter van gisteren weer. Knap werk zo vroeg in het voorjaar of beter eind winter. Een week geleden ook de eerste trek kraanvogels noordwaarts zien vliegen. Het voorjaar hangt dus in de coulissen. Mag ik een voorstel doen? Een prachtige tweede maarthelft zou mij niet geheel ongelegen komen... Kleine moeite lijkt me, maar een onvergetelijk effect, dat beloof ik.

Ochtendbede

 Twaalf uur onder zeil geweest en met een beetje fantasie zowaar iets van uitgeslapen. Da's nieuw. Da's mooi. Wie weet gaan we dat nog een keertje meemaken ook! Een ochtend waarop je de dag uitdagend in z'n ogen kijkt voor de kippen van stok zijn gekomen. Het zal niet gelijk morgen zijn, maar alle sprankjes geven hoop. Voor een dag als vandaag was vanochtend al mooi genoeg. Heerlijk rekken en strekken en het dekbed nog een keertje over je heen trekken. De uitnodigende zon waren ze vanochtend vergeten.

 Het luistert allemaal nauw tenslotte. De nattigheid buiten was duidelijk hoorbaar. De ramen zichtbaar aan de verkeerde kant beslagen. Geen fluitende vogeltjes zoals gisterochtend. Dan heeft het warme bed een moeilijk te negeren aantrekkingskracht. En de mens moet kunnen accepteren, niet dan? Dus mooi niet direct in de benen. Eerst de badkamer op temperatuur laten komen en zolang de honden zich niet roeren van de zondagse ochtendrust genieten.

 .... en dan de koffie. Nog steeds geen zelfzettende en traplopende versie gevonden. Dan voel je de drempel krimpen. Het verlangen groeien. De ochtend kleur krijgen en tenslotte sta je dus maar op. Wat een koffie niet allemaal voor elkaar krijgt.