Regen. Daar zat ik nou werkelijk op te wachten. Er zijn natuurlijk zat andere dingen te doen, maar ik wacht op, hunker naar tuindagenweer. Niet vrijwel 24/7 opgesloten zitten in je huis. Een winterslaap is toch echt de beste manier om een winter na het eerste enthousiasme door te komen. Ik zou er maart bijna bij willen opnemen, hoewel dat tot op heden nooit nodig is gebleken. Het ene jaar natuurlijk meer dan het andere, maar het moet echt goed gaan, wil op de valreep van de maand nog iets van buiten aan de slag gaan mogelijk zijn. Het ziet er vooralsnog naar uit, maar het is weer en dan weet je het maar nooit.
Kortom een trieste dag. Uitzicht op natte daken, een natte binnenplaats, een doorweekte tuin. Het was allemaal al nat omdat het dank de vorst maar niet drogen kon. Nu is het kletsnat en spiegelglad. De net uitgehaalde papieren over wat, hoe en wanneer in de tuin kunnen weer ff aan de kant. Je zou er haast een goede fles op opentrekken en je in het geestrijke vocht onderdompelen. Helaas verdraag ik het voor geen meter meer en -erger nog- smaakt het me nog maar zelden.
Zo gaat dat met de oude dag. Inleveren. Inleveren. En nog eens inleveren. En dan maar steeds doen alsof alles oké is, het leven een genot en je je verheugt op je 100ste. Proest .... Tov je 25-45ste levensjaar is het een vergelijking van een woestijn met een ongeschonden tropisch regenwoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten