Vandaag ergens bij drieën voor het eerst aan de Oekraïne gedacht. Bezig zijn met je eigen sores is de beste remedie tegen de overmacht aan wereldnieuws. Niet dat het een aanrader is om sores te hebben om mee bezig te zijn, maar als je het al hebt, maak je er ongewild gebruik van als tussenschot of zoiets. Het ging vandaag weer zoals het ook met de vorige diagnoses ging. Voordat iets gecheckt is, wordt tussen neus en lippen door een balletje opgegooid. En het wordt van mij verwacht, dat ik het net zo vanzelfsprekend opvang, als hij het opgooit.
Dat zit er toch echt niet in. Eerst maar eens de feitelijke uitslagen afwachten en bijv. hopen dat er niet naar een genomen diagnose wordt toegewerkt. Dan een paar nachtjes slapen. Info, info en nog meer info over hoe, waarom, consequenties, alternatieven, mogelijke complicaties èn (!) hoe het praktisch allemaal over de bühne zou moeten gaan.
Als die lui op korte termijn aan de slag willen is mijn hele tuinzomer naar de kloten. Over praktisch gesproken. Planning dus ook. En als het niet oplevert wat men zich heeft bedacht, zit ik met de gebakken peren. Ga ik door de ingreep er überhaupt op vooruit?? Of is het alleen om hun diagnosezucht te bevredigen? Ik heb al een keer zoiets mee gemaakt en loop sindsdien met zinloze electronica in mijn lijf rond, die iedere 6 mndn wordt gecontroleerd en langzaam weer aan vervanging toe is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten