Zeven uur op. Hondenronde. Koffie. Situatie in de wereld. Naar buiten met de jonge hond in het kader van de blaastraining. Afgebrand. Bed. Twee-en-een-half uur van de wereld. Lichte lunch en voor het moment weer een beetje mens. Niet goed. Ik zou zo weer kunnen slapen. Of me 24 uur aan één stuk zou lukken weet ik niet, maar grote delen daarvan zonder problemen.
Bezig blijven rekt alles enigszins op, maar is niet zalig makend. Ga ik ff zitten, val ik ter plekke gewoon in slaap. Het is minder geweest. En dat het op en af gaat is iets, dat ik me geloof ik zelf wijsmaak. Mijn verlangen naar het tuinseizoen gaat gepaard met angst en beven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten