Zeven uur!! Zeven uur lang geconcentreerd luisteren naar gesprekken in een vreemde taal in de hoop de draad te kunnen volgen. Uitgenodigd voor een maaltijd in een restaurant was er behalve ons tweetjes nog een vriendin uitgenodigd. Mariana kan d'r wat van, als die goed op dreef is, maar deze dame was een ware woordenwaterval. Het leek wel een strijd op leven en dood. Alsof d'r een pistool tegen haar slaap werd gehouden en die afgedrukt zou worden, als ze langer zweeg dan nodig om adem te halen.
Gaande de maaltijd en het nazitten het meermaals opgegeven om mijn aandacht bij haar relaas te houden. Het was bijna een opluchting als Mariana zich er tussen wist te wringen. Van de andere twee zat hij er bijna zo sprakeloos bij als ik. Het had dus niet alleen met de taal te maken. Volgens mij was het ook een kwestie van te vol zijn over jezelf. Dan was ik in het Nederlands ook afgehaakt.
Ica, de jarige en degene die ons had uitgenodigd, zit inmiddels 3 jaar aan wat zij stug chemo blijft noemen. Zoiets zal het ook wel zijn, maar dan heet het volgens mij immuno-therapie. Ze reageert er blijkbaar goed op al heb ik zo mijn vrgntkns bij de inmiddels verloren 17 kilo lichaamsgewicht. Eens in de drie of vier wkn aan het infuus een paar dagen minder voelen en dan dendert ze weer door alsof niks aan de hand is. Zo oogt het tenminste als we haar zien. Je moet het maar kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten