De zoveelste aanval op mezelf door mezelf afgeslagen. Minder moe, een vleugje enthousiasme en een minder grijs bestaan. Was het omdat we vanmiddag buiten de deur zijn gaan eten? Officieel lopen de beperkingen pas a.s. dinsdag af, maar niemand heeft ons iets gevraagd. Onder de mensen zijn doet goed. Voor mij is het 'zijn' en 'zien' voldoende. Mariana gaat het ook om praten. Bijna op een agressieve manier. Mensen nooit uit laten spreken en argumenten kracht bij zetten door het opschroeven van het stemvolume. Ze is hier zeker niet de enige met deze onhebbelijkheden.
Ondertussen kijk ik wat rond. Soms doe ik de moeite om de mensen waar Mariana mee spreekt de indruk te geven, dat ik volg waar ze het over hebben. Mocht dat al het geval zijn, is dat altijd maar zeer deels. De lui hier hebben ook steeds weer het idee, dat ik, mocht ik het Roemeens beheersen, uitgebreid met ze zou praten. Nou, ik weet zeker van niet. Zelden een onderwerp voorbij horen komen, waarvan ik dacht, daar zou ik wel mijn mening over willen geven. Al die verhalen over voor en na de revolutie (1989), van familieverbanden, voormalige werkplekken, opleidingen, de inmiddels gestorven .... Vergeet ik iets?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten