Dag 7. Een week oorlog. Als je de berichten mag geloven wordt er rekening gehouden met een zware en vooral langdurige bevalling. Je moet er niet aan denken. Vooral niet natuurlijk voor de direct betrokkenen, die idioot van een Putin uitgesloten, maar ook voor de rest van de wereld en Europa in het bijzonder. En dan wil ik ook nog een plekje in ruimen voor mijn eigen kleine beleving.
Ook zonder dat kruisraketten me om de oren vliegen of tanks door de hoofdstraat van Coves rollen, is mijn leven al dagen van slag. Als dat mndn gaat duren wordt het een uitputtingsslag. Eigenlijk duurt het me nu al te lang. Klinkt egoïstischer dan het bedoeld is. Zelfs zo vele veilige kilometers verwijderd van het feitelijke gebeuren is het een ingrijpende toestand ook zonder feitelijke vluchteling laat staan strijder te zijn.
Een gewoon leven zit er voorlopig niet in. Ik kan wel afstand proberen te nemen maar los laten zit er niet in. In feite is alles behalve de oorlogsverslaggeving secundair geworden. Je rukt je af en toe meer of minder kortstondig los van het gebeuren in de wat verder weg gelegen achteruin om er weerloos weer toe aangetrokken te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten