Het vinden van de betere rode wijn was niet zo'n probleem. Zo gevonden. Al was het maar in de kelder. De witte wijn van gisteren was echter de zoveelste poging, die bij nadere beschouwing het doel heeft gemist. Geen verkeerde smaak. Lekker fruitig. Een beetje flauw in de afdronk, maar je kunt niet alles hebben. Meerdere tientjes in euro's of meerdere tientjes in lei's maakt een hoop uit.
Nooit zo op de witte wijn geweest muv de Gewürztraminer uit de Elzas, toen die nog werkelijk droog was zonder de zoetige nasmaak van de laatste 15 jaar. In de laatste Franse jaren is daar verandering in gekomen, maar met wijnen, waarvan ik me bewust de prijs weigerde te herinneren, als ik zonder speciale reden een fles open trok. Meursault, en dan niet de supermarkt versie, ging er in als gesneden koek en de volgende dag geen last van gordijntjes. Menige dag zomerse tinten meegegeven, die het weer naliet toe te voegen. Hier zou ik dan toch al gauw in de drie cijfers voor de komma terecht komen.
Wat in euro's al op het kantje was, krijgt in Lei's iets absurds. Daarmee is de hang naar dat glas, tweevoudig frisse witte wijn niet als bij donderslag verdwenen. Verder zoeken dus. Zou leuk zijn om hier eindelijk te doen, wat er in Frankrijk op een toertje door de Elzas na nooit van gekomen is: wijndomeinen afstruinen. Opzoek naar zo min mogelijk sulfiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten