Het lukt me tot nog toe aardig om de voorgenomen dagactiviteit ook werkelijk uit te voeren. Niets zo moeilijk als niets doen. En dat doe ik dus ook niet, maar ik kom aardig in de buurt. Veel meer dan een beetje spelen met woorden heb ik vandaag nog niet paraat gemaakt. Het zou een goed idee zijn om de wasmachine op te starten. Dus naar 24 lopen en terug. Ik heb me er nog niet toe kunnen aanzetten. Kijk al uren naar de gereed staande boodschappentas met vuile was en stap er steeds weer overheen ipv ermee aan de wandel te gaan.
Het is zo'n moment, waarop ik het laten functioeren van mijn wereld in de handen van derden zou willen leggen. Een verblijf in een fatsoenlijk hotel komt dan in de buurt. Hoewel ik nog nooit mijn kleren heb laten schoonmaken, als ik ergens buiten de deur verbleef. Maar mijn natje en mijn droogje naar wens verzorgd en aangedragen krijgen .... Ik ben er nooit vies van geweest en vandaag zou het me bijzonder goed uitkomen.
Het zou me weinig meer geven, dan ik nu al heb. De wrevel om wat niet gebeurt, 'schuldgevoel' is een te groot woord, zou van mijn schouders worden genomen. Ik wil teveel en weet dat maar niet tot hanteerbare porties terug te brengen. Dat heb ik al op dagen, dat ik bezig ben, laat staan vandaag. Ik wil zoveel en besef, dat ik daar beter 30 jaar geleden mee had kunnen beginnen cq daar de mogelijkheden toe had willen hebben. Zonder garantie trouwens, dat ik nu dan achterover zou willen leunen en mijn resterende dagen mijmerend aan me voorbij zou willen laten trekken. Een mensenleven is tekort om het mens-zijn de gewenste vorm te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten