Afsluiting van een maand, die weer beter vergeten dan bewaard van worden. Lek geprikte beloften. Onderuit gehaalde vooruitzichten. Terug naar de vervelende zaken van de vormgeving van het leven. Achter Miele aan. Achter de glasmeneer aan. Achter de Céliane-onderdelen website aan. Achter het beddengoed aan. De meneer van de trap aan z'n grote woorden herinneren. Achter het laatste stukje onroerend goed in Frankrijk aan. Laten we april gewoon eens tot een beroerde mnd bombarderen, misschien valt het achteraf dan wel mee.
Maar aub geen grapjes morgen. Geen behoefte aan flauwe geintjes. Muren verven. Spitten. De kop afbijten van de nwe mnd. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Misschien kom ik mijn bed niet eens uit. Kleine kans, maar niet onmogelijk. Ik wacht nog steeds met smacht op die deus ex machina, die mijn leven ineens weer vult met zonneschijn, fris klaterende watervallen, dartelende nimpfen en bubbeld levensvocht. Ook een vorm van 1-april grap, maar van mezelf. Die kan net hebben.
Maar ik sta er voor open. Laat me morgen een pup vinden in het vrije veld, die in een fractie van een second met mijn hart er vandoor gaat. Met mensen kan het niet, maar met pups is het niet onmogelijk. Ineens zou de wereld anders uitzien. Het kleine witje niet vergeten, maar wel het verzachtende snoepje gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten