Een weekje twee pups hier rond hebben rennen. Sinds gisteren de diarree onder controle. En dan bij het opruimen van mijn Evernote-wolk beginnen met de dood, het kreperen van de laatste twee puppies een week of 3 na de dood van Mariana's moeder. Leven. De meest overschatte toestand op deze aardkloot. Doe mij de volgende keer als rotsblok. Ik wil niet gelijk een heel gebergte voor me opeisen. Gewoon ergens liggen en in duizenden en nog meer jaren jezelf aan alle kanten schilfer voor schilfer zien krimpen door temperatuurwisselingen en de inwerking van chemicaliën zoals water. Dan weet je wat je hebt en hoef je je niets af te vragen zolang geen menselijk wezen het in z'n hoofd haalt iets met dynamiet te doen. Een kans vergelijkbaar met de mogelijkheid om als mens door een meteoriet getroffen te worden. Kortom niet de moeite waard om je druk over te maken.
Maar de voorlaatste puppies dus. Begin november vorig jaar. Het lijkt zoveel langer geleden. De mens is goed in wegstoppen. Hoelang gaat het bij deze pups duren? Het parvo-stadium hebben we gehad. Die zekere pup-dood is voorkomen. Straks het gewennen aan het verkeer. Het mijden van buswielen en langs scheurende idioten. Het is, weet ik wel zeker, niet voor niks, dat ik me nog niet met de naamgeving heb bezig gehouden. Zo heel langzamerhand mag ik dat wel gaan doen. Wit en zwart, ying en yang, leven en dood. Allebei geen kleur. Ik wacht tot ik zie wat de ogen gaan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten