Gisteren stak in de loop van de avond een neiging tot doortastendheid in me op. Wat dingen gedaan die alweer dagen voor me uitgeschoven werden en met de hoop naar bed gegaan, dat deze dag in activiteit zou opbloeien. Vrees dat het gisteren meer een kwestie van een laatste stuip voor verscheiden was. Ipv van een voorzichtige voorzetting van wat gisteravond zijn kop opstak, zijn het vandaag stekels die opstaan. Weerstand. Weerzin. Alles wat daar ten goede de kop bovenuit wil steken wordt zonder pardon afgemaaid. Af, in je hok, wegwezen, oprotten. Alles behalve eens lekker constructief aan de slag gaan.
Nu ga ik daar vandaag geen boodschap aan hebben, van de week moet gewoon het een en ander en ik wil ook dat het gebeurt, maar het is frappant om te zien hoe de intense afkeer van elke vorm van activiteit kan oplaaien. Ogenschijnlijk uit het niets, al heb ik daar mijn vraagtekens bij. Terugkijkend werd gistermiddag al hard gebouwd aan het verzet van vandaag. Weinig ging vanzelf. Die oprisping van gisteravond overviel me wat dat betreft, maar ik heb het me dankbaar laten aanleunen.
Vandaag die hand naar het nekvel en met ijzeren greep richting slaapkamer manoevreren. Daar wacht werk, dat vorige week al gedaan had kunnen zijn. Het 'van harte' mag er bokkend achteraan sukkelen wat het wil, die kamer moet gordijnen-klaar gemaakt worden vandaag. Een middag werk, dus geen gezeur aub.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten