Wat is het met het leven? Een vraag, die ik me al jaren met regelmaat stel, na er tientallen jaren niet of nauwelijks mee bezig geweest te zijn. Het bestaan van de dood is je al als kind bekend. Wat dat precies betekent niet. Ja, einde leven met of zonder hemelse gevolgen. Maar ook dat heeft mij lange tijd niks gezegd. Pas met de dood van Yoland is de betekenis van de dood door het pantser om mijn leven gedrongen. Eindigheid. En dat op een manier, waar je weing of geen zeggingsschap over hebt.
Het is dus afronden geblazen, als je er al aan toe kom. Ik ben slecht in afronden. Als duidelijk wordt, dat ik iets niet op mijn manier, in mijn tempo, etc. kan afronden, laat ik het liefst alles uit mijn handen vallen en stap op. Ga iets anders doen. Zo'n alternatief is er niet. Ben inmiddels wel driemaal opnieuw begonnen, maar het is hetzelfde leven gebleven. Hetzelfde leven met minder mogelijkheden. Minder tijd. Minder conditie. Verminderende geestelijke en lichamelijke potenties. Ik mag me gelukkig prijzen, dat de verdere mogelijkheden voorlopig iets ruimer bedeeld zijn dan gemiddeld.
Alles bij elkaar dus een aflopende zaak. Daar ben ik niet zozeer slecht in, daar heb ik ronduit een hekel aan. Daar ga ik normaal gesproken met een grote boog omheen. Wordt een beetje moeilijk dit geval. Weinig andere keuze dan doorgaan tot het voorbij is. Ik weet niet. Ik word er niet enthousiast van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten