Gezeten op de plee. Voor de coleur locale; een grote, ronde, ietwat eivormig troon, waar je helaas niet op onderuit kan zakken maar wel aangenaam vooroverhangen. Daar zittend dwaalden mijn gedachten af. Zonder speciale aanleiding, al krampt en steekt het alweer de hele dag op de theoretisch verkeerde plekken, vroeg ik me af hoe het zou zijn, als je bezig bent je laatste adem uit te belazen of daar niet meer ver van verwijderd bent. Tja, iemand anders denkt misschien aan voetbal of aan de mooie meid, die hij gisteravond ergens gezien heeft, maar inmiddels niet meer kan bedenken, waar dat ook weer was.
Aan het eerste heb ik nog nooit denkenergie verspild en de tijd van het tweede ligt een eind achter me. Ik kijk vooruit. De gedachte vindt maar geen bevredigend antwoord en blijft me bezighouden. Je kunt het niet merken, alleen zijn of in gezelschap. Het eerste is natuurlijk het simpelst, maar of je niks merkt, weet je natuurlijk alleen zelf en achteraf valt die kennis niet meer te delen.
Alleen of niet heeft zo zijn eigen voors en tegens. Is er niemand om je heen, hoef je ook geen afscheid te nemen. Afscheid nemen is een vervelende bezigheid. Verder hangt het voornamelijk af van de duur van het proces. Bij 'klik, boem, weg' maakt het allemaal niet zoveel uit, hoewel seconden langer kunnen duren, dan je op zo'n moment lief zou zijn.
Maak je er dagen werk van, dan lijkt me enig gezelschap wel op z'n plek, al krijg je dan het afscheidsverhaal voor je kiezen. Afscheid voor altijd. Dat is het rare aan dit verhaal. Van alles wat je nog waarneemt, maak je dagen, uren, minuten of een fractie van seconden later geen deel meer uit. Beeld, geluid, reuk, smaak, gevoel, gedachten. Geen reservekopie. Gewoon verloren. Weg.
Voor ik de badkamer uitloop, ben ik met mijn hoofd alweer bij de mogelijke lange afstandswandeling en het lopen met de honden. Afwisseling van spijs .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten