In de afgelopen mnden, bijna twee jaar heb ik me zo af en toe afgevraagd, wie van de twee eerder het leven voor gezien zou gaan houden? Sammy of Katrien? Meestal was het dan Katrien, waarbij ik de meeste vraagtekens had. Stijf, doof, tumor in de kaak, hartruis. De dame wil echter nog van geen wijken weten. De laatste dagen doet ze zelfs pogingen om te spelen met de moeder van de pup en snuffelt actief rond aan alles en iedereen. Ze zou zich graag in het gras willen rollen, maar dat zit er net als trappenlopen niet meer in. Jammer. Je kon haar zien genieten, als ze zich weldadig op haar rug over het gras kronkelde.
Degene, die op het moment zienderogen achteruit gaat is Sammy. Hij drinkt nog meer dan hij altijd al deed. Zakt - in slowmotion- door z'n achterpoten, als hij stilstaat. Loopt bijna langzamer dan een slak. Gaat de paar treden voor de ingang van het huis vaker op en af dan goed voor hem is. Ik ga hem niet ontzeggen bij mij in de buurt te zijn, alleen omdat dat beter voor zijn gewrichten zal zijn. En niet omdat het slechter voor mijn oren zou zijn, maar omdat hij het gewoon wil, altijd gedaan heeft en er nog steeds de moeite voor over heeft. Allemaal geen schokkende zaken. Maar in korte tijd dit soort foute vooruitgang zet je aan het denken. Nog meer aan het denken. Want denken deed ik al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten