Heerlijk intensieve dag, maar vermoeiend. Niet zozeer qua bezigheden alswel qua beleving. En dan uitgekakt 4 katten en 8 honden in de gaten houden, waarvan 3 jonkies nog bezig zijn om grenzen af te tasten. De moeder van de pups blijkt in de omgang een zeer benaderbare hond, als ze haar schuwheid laat varen. Ze blijft steeds langer hangen, maar verdwijnt uiteindelijk altijd weer richting de onbegrensde vrijheid. Ik kan het haar niet kwalijk nemen.
Ook de andere aanloper verdwijnt zo af en toe in de omringende tuinen en velden maar beduidend minder. Hij is iedere nacht hier, slaat geen maaltijd over en blijft zelden langer dan een half uur weg. Dat was met Sammy en Katrien in Frankrijk wel anders. Al die uren en soms dagen tussen hoop en vrees. Het went. Maar nooit helemaal. Het is duidelijk een watje. Geen alfa-pretenties. Blijft ver uit de buurt van andere reuen. Zou daarvoor, denk ik, het liefst aan mijn voeteneind van mijn bed liggen. Een knuffelaar met lang haar.
Inmiddels is het bij zevenen en de buitendeur staat nog steeds open. Heerlijk! Op de terugweg van de honden de eerste ooievaar op z'n nest gezien. Een week of wat geleden zei iemand 25 maart komen ze. Dat blijkt aardig te kloppen. Met een hoop geklepper keek het dier om zich heen, inspecteerde de toestand van het nest en misschien ook wel het dorp. Hoe voelt dat na een jaar afwezigheid en een paar duizend km vliegen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten