Het zakt weg. Langzaam weer grip ipv machteloosheid. Iets meer vriendelijkheid ipv rauwe agressie. Het beestje verdient beter, maar schiet d'r verder niks mee op, als ik blijf lopen kniezen. De aandacht voor het gebeuren zal in de loop van de komende weken vervagen en dan een plekje opzoeken in de herinnering. Als dat in het tempo van de afgelopen twee jaar doorgaat wordt het gauw dringen in de beestenhoek van mijn opslag.
Vandaag een afspraak buitenshuis. Gewoon maar weer in de benen alsof niks gebeurd is, alsof je niet weer een gehoopt deel van de toekomst net begraven hebt. Zien dat ik aan de tweede keus kan wennen. Is nooit de instelling in mijn leven geweest. "Wenn schon, denn schon, oder garn nicht", was het en niet minder. Het gaat me te ver om de overblijfster de nek om te draaien. Weggeven is een mogelijkheid, maar niet hier in het dorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten