Zonder werken geen resultaat. Inspiratie drijft op transpiratie, maar ook dat is geen garantie. De hele dag zit Turkije me dwars. Belachelijk, maar een feit. En dan niet de vermeende Mr. Turkije himself, die is helder in zijn strevens, maar de reacties uit Nederland op Erdogans grootheidswaan, het moment waarop die reacties eindelijk kwamen en de info, die ik gaande het lezen, erbij heb gekregen.
Bijvoorbeeld het bestaan van een associatieverdag tussen de Europese Unie en Turkije, dat regelt dat Turken in de Unie niet hoeven te 'integreren'. En ook nog zoiets als hun dienstplicht in het (ahum) thuisland moeten vervullen. Als dit waar is, waar praten we dan al die decennia over, als we het over integratie hebben?? Europa laat zich blijkbaar al een kleine eeuwigheid naaien door een zwalkend land, dat op het ogenblik steeds minder boodschap heeft aan Europese waarden. En waarvan het er niet naar uitziet, dat daar in de eerst komende jaren of misschien zelfs decennia voortuitgang in te verwachten zal zijn.
Hoe is het mogelijk, dat op een continent als Europa, dank een kleine groep blindgelovige al tientallen jaren in zelfverzonnen sprookjes wordt geloofd en daar inmiddels een streven naar een federaal of nog nauwer samenwerken op gebaseerd blijft?? Grieken (en Italianen, Spanjaarden, Portugezen, nog wat kleinere clubs maar ook Fransen) gaan zich zeer onwaarschijnlijk financieel-economisch ooit gedragen als Duitsers, Nederlanders en de net vertrokken Engelsen. Turken zijn nog een slagje erger. Simpel een andere wereld, een andere werkelijkheid. Ieder zijn eigen meug, maar niet, aub niet met een afgedwongen gemeenschappelijke noemer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten