Zoals ik af en toe mijn borstkas open zou willen kunnen klappen om te zien of alles daarbinnen naar wens is, zou ik nu ook in het lijfje van de pup willen kunnen kijken. Motorkap omhoog en links en rechts eens aan wat draden rammelen. Snappen doe ik er weinig van, maar het geeft wel steeds een goed gevoel. Zo van "Dat heb ik ook weer gedaan."
Nu moet ik sturen op externe signalen. Bij een auto lukt dat nog. Iets rammelt of zoals nu is er een soort van fluitende pieptoon. In zoverre ik het kan nagaan zijn het ws de winterbanden, die bij de huidige dagtemperaturen meer grip dan bedoeld krijgen op het wegdek. Bij een pup werkt dat anders. Een auto is niet zielig, kijkt je ook niet met van de trouwe hondenoogjes aan, waarvan het ene met een ooglapje bedekt lijkt en het andere oog als een kraal uit de witte ondergrond priemt. Ik heb een auto nog nooit bezine of diesel zien weigeren of in een hoekje zien wegkruipen, als ik wilde instappen. Oké, soms weigert ie te starten, als ik de contactsleutel omdraai. Dan gooi je er en nieuwe accu in of laadt de oude op en kunt weer gaan met die banaan. Bij levende wezens werkt dat niet zo.
Het ziet nog niet hopeloos uit, maar veel vertrouwen geeft haar aanblik me ook niet. Het kan kortom nog steeds alle kanten op, zowel de goede als de verkeerde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten