Sinds mijn overstap naar Roemenië is een nieuw element mijn wereld van eten en koken binnengedrongen: pepers. Niet helemaal nieuw, maar naar af en toe sambal maken, aziatisch koken en goede herinneringen aan Chili con carne is het nu een haast dagelijks ingrediënt. Mn als je soep bestelt in een restauant ligt de peper er vaak naast. Soms moet je het scherpe ver zoeken, soms schieten je de tranen in de ogen. Heb je direct de meest vervelend kant van mn verse pepers te pakken. Je ziet aan de buitenkant niet hoe scherp de smaak zal zijn, als je er in bijt. Rondneuzend op het internet blijken pepers een scherpte-rangschikking te kennen:
Scoville systeem
De (orginele) Scoville schaal werkt als volgt: de chilis worden verdund met water, en worden beoordeeld door een jury: pas wanneer het brandende gevoel niet meer te meten is, is de Scoville score bekend. Indien bijvoorbeeld 10 liter water nodig is om 1 ml van een chili te neutraliseren, heeft die chili een score van 10.000 Scoville eenheden.
Op zich zegt die 10.000 niet zoveel. Nederlanders schijnen pepers met een sterkte van 500-1000 als pittig te ervaren. Een beetje thaise curry zit tussen de 30.000 en 50.000. En de scherpste peper scoort over de 2 miljoen eenheden.
Wat ik hier zie en uit mijn eerdere woonlanden ken, valt volgens mij onder de spaanse peper, maar net als je aan de buitenkat van een peper niet de sterkte van de smaak af kunt lezen, zegt die naam niet zoveel. Het schijnt gezond te zijn en hoe roder hoe heter in het algemeen. Ik laat ze met regelmaat voor wat ze zijn en ben terughoudend bij de bereiding van een maaltijd, behalve eergisteren. Een theelepel, niet afgestreken, niet opgehoopt op een volle pan groente en kip en de hitte zette elk ander smaakelement zonder pardon in de schaduw. Tjsoe, dat zat ruim boven de 1000.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten