Wat gaan we doen om door de alles-dempende deken, die nu over me hangt, te breken? Een omkapseling waar ik gisteren in verst(r)ikt ben geraakt. Hou ik de tweede pup? Zoek ik er een maatje bij? Of doe ik 'm weg? Ik zit nou in een situatie, waar ik me door de witte toe heb laten verleiden, maar de verleiding is begraven. Telt niet meer. Is geschiedenis.
Ff de richting kwijt en weinig kans op borden, die de weg wijzen. Het zal kiezen worden. Zoals er altijd weer voor alles keuzes gemaakt moeten worden. Kiezen uit verre van optimale mogelijkheden. Niet mijn favoriete set omstandigheden. De boel maar ff de boel laten zonder de controle over het beloop uit het oog te verliezen.
Aan de slag met andere zaken. Gedwongen, niet van harte. Dwalen tot iets van interesse in richting merkbaar wordt. Nog altijd met gemak uit de baan te wippen. Gaat dat ooit nog eens goed komen of moet ik ook daar mee leren leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten