Een ronde met de honden krijgt meer en meer het effect van het voorbereiden op een afscheid. Sammy zakt in slowmotion als vanzelf door zijn achterpoten, als hij langer stilstaat dan een ogenblik tussen twee bewegingen in. Hij ziet steeds minder, wat ik mn merk als ik hem 's avonds vanuit huis buitenom over een paar trappen naar de tuinkamer moet leiden. Overdag geen probleem. In het duister een en al terughoudendheid, bijna weigering om die paar treden naar beneden te gaan.
Maar da's nog oké. Katrien gaat harder achteruit. Komt met steeds meer moeite omhoog uit de lighouding, struikelt bij het lopen meer en meer over haar eigen achterpoten en komt dan eigenlijk niet meer op eigen kracht rechtop. Ze blaft steeds vaker en luider tegen voor mij onzichtbare zaken. Daarmee vergeleken is haar doofheid peanuts.
Ipv me jong en energiek te voelen tov de vierpotige oudjes had ik vandaag het idee 'bij de club' te horen. Traag, moeizaam, kleur- en smaakloos ploegde ik voort. De ene handeling na de andere. Alles in slow motion. Voor mij voorlopig slechts een voorbijgaand moment. Voor Sammy en Katrien gaat het onafwendbaar richting het einde. Hoelang ga ik dat z'n gang laten gaan? Waar trek ik een streep? Ik heb me die vragen al vaker gesteld, maar nooit bevredigend weten te beantwoorden. Is het niet meer zelf op kunnen komen de limiet of kan dat met pillen gecorrigeerd worden? In eigen pies en stront verwijlen is denk iets wat je geen enkel beest aan moet doen. Ook niet als het de soort 'mens' betreft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten