Het ervan genomen. De rug is door zijn dieptepunt heen. De martelingen op vrijdag zijn inmiddels van het weldadige soort. Vandaag zat de pijn in de schouderlijn richting elleboog. Met een gespeelde zucht gebaarde de dame naar de ligtafel. Ja, ja, de ruggegraat. En dat in het Roemeens. Mijn Franse pijniger zei ooit: "De mens had ook nooit rechtop moeten gaan lopen." Ik zie dan direct de hele mensenwereld zich op handen en voeten verplaatsen. Komisch gezicht. Mn handtassen, schoudertassen en dat soort spul zou dan weinig zin maken. Ooit het domein van de vrouwen, maar inmiddels is een man zonder schoudertas(je) bijna een uitzondering. De schoenenomzet zou daarvoor een factor twee groter zijn. Zou er dan verschil tussen voor- en achterschoenen zijn? Qua model dan.
Vandaag weer maar met moeite wakker kunnen blijven. De massage in combinatie met een eentonig stem uit een tablet of zoiets, die een verhaal ophangt over mediteren, chakra's en meer spul met een hoog zweefgehalte, maakt dat ik neig tot wegdommelen. Op het eind nog een ontstekingremmende pleister tussen nek en linkerschouder en het verwijt me de volgende keer warmer te kleden. Gedwee "Da, da" gezegd en afscheid genomen. Op naar krant, koffie en gebak. Mijn middag, vrijdagmiddag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten