Boek uit. Een beetje een moralistische anti-climax. Maar dat lijkt me een Bildungsroman eigen. Die kan niet eindigen met een "En ze leefden nog lang en gelukkig." of met een algehele wereldondergang. Meiske is 'gered' en mag terug naar school, verder leren. Spelen met haar zo geliefde woorden en boekenwerkelijkheden. Zo kan op het verkeerde pad komen de aanzet zijn tot het verwerkelijken van je droom.
Het boek schijnt autobiografisch te zijn. Achteraf zal de schrijfster, die ook gedichtenbundels heeft gepubliceerd, waarschijnlijk niet als ik af en toe denken "Hadden ze ons of tenminste mij maar wild gelaten." Of ik in een ambachtelijk beroep zoveel lekkerder in mijn vel had gestoken is verleidelijk om te denken, maar natuurlijk nergens op gebaseerd. Ik weet alleen, dat ik met al mijn opleiding(en) en om- en bijscholingen nauwelijks ooit iets in praktijk gedaan heb en ook maar mondjesmaat met plezier gewerkt heb, als het niet in een fabriek was. Het horecadeel buiten beschouwing gelaten.
Als je aanleg heb en/of geleerd heb om je grijze massa te pijnigen, moet je uiteindelijk ook iets met dat denkwerk kunnen. Of misschien was het wel 'willen'. Zoniet dan is scholing behalve tijdverspilling ook nog eens een last, die je ongevraagd mee mag zeulen. Wild dus, het lijkt me soms een verademing. Gedachtentechnisch dan, wel te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten